ایران یکی از کشور های لرزه خیز جهان است، و تاکنون شاهد زمین لرزه های بسیار بزرگ و مخربی بوده ایم که هر چند سال یکبار روی می دهد. از سوی دیگر، جمعیت رو به رشد و احداث ساختمان های مرتفع، همچنین پیشرفت صنعت و نیاز به گسترش ابنیه های فنی بیش از پیش نیازمند مطالعات لرزه خیزی است. یکی از مسائل مهم در ارتباط با تخریب سازه ها، رفتار قشر خاک روی سنگ بستر به هنگام وقوع زمین لرزه است، که به عنوان اثر ساختگاه شناخته می شود. عموماً خسارات لرزه ای بر روی رسوبات آبرفتی نرم بیشتر از رخنمون های سنگی سخت می باشد. از مطالعات نظری و عملی ثابت شده، که هر ساختگاه یک فرکانس طبیعی دارد، که در آن حرکات زمین تشدید می شود. همچنین هر سازه ای نیز فرکانس طبیعی مخصوص به خود را دارد. اگر فرکانس سازه با فرکانس زمین یکی شود، پدیده ی تشدید اتفاق افتاده و سازه بیشترین خسارت را متحمل می شود. تعیین میزان تشدید و فرکانس تشدید جهت طراحی ساخت و سازهای یک منطقه بسیار ضروری می باشد. روش های زیادی برای انجام این مطالعات وجود دارد، از میان چندین روش پیشنهاد شده، روش نسبت طیفی(h/v) یا روش ناکامورا یکی از ساده ترین و متداول ترین روش ها برای تخمین فرکانس غالب نهشته های رسوبی می باشد، به ویژه برای مناطق شهری و صنعتی که امکان استفاده از روش های ژئوفیزیکی و جود ندارد. نتایج حاصل از این روش بارها با روش های استاندارد مقایسه شده و مورد تائید قرار گرفته است. در این مطالعه فرکانس غالب و فاکتور تقویت منطقه ی ویژه ی اقتصادی انرژی پارس(عسلویه) مورد بررسی قرار گرفت. همچنین شاخص آسیب پذیری لرزه ای تعیین شده و از آن به عنوان شاخصی برای ارزیابی پتانسیل روانگرایی در منطقه مورد استفاده قرار گرفت. در نتیجه در مناطقی که شاخص آسیب پذیری مقداری بالایی داشتند، با استفاده از داده های ژئوتکنیکی استعداد روانگرایی مورد بررسی قرار گرفت که نتایج همخوانی قابل قبولی از خود نشان دادند. در آخر ضریب اطمینان، احتمال وقوع روانگرایی و نشست برای زلزله های با بزرگی 5/6، 7 و 5/7 ریشتر نسبت به عمق مورد بررسی قرار گرفته و نیمرخ خاک ترسیم گردید.