رودخانه ها به عنوان یکی از شریان های اصلی بقای محیط زیست در شهر، طی یکی دو دهه اخیر به شدت مورد تاخت و تاز و تخریب انسان ها قرار گرفته است. این موضوع موجب نابودی حیات بشری شده و زندگی سرشار از آلودگی های زیست محیطی را پیام آور بوده است. احیای رودخانه ها موجب ارتقای کیفیات زیست محیطی شده و به افزایش تنوع و کمیت گونه های جانوری آبدوست کمک می کند. حاشیه رودخانه یکی از مهمترین ظرفیت های شهری جهت بقای محیط زیست است، برای اینکه بتواند جایگاه واقعی خود را پیدا کند، نیازمند باززنده سازی و طراحی مناسب بر اساس اصول بوم گرایی است. در اصل آنچه اهمیت دارد جدایی ناپذیری اصول بوم گرایی از اصول طراحی منظر است.