¬خودکارآمدی می¬تواند در زمینه¬های پیشرفت بر رفتار اثر بگذارد. یکی از مهمترین جنبه¬ها و حوزه¬هایی که پیشرفت در آن تا حد زیادی به داشتن خودکارآمدی بالا نیازمند است،¬حوزه¬ی تحصیلی است. عوامل متعددی می¬تواند با خودکارآمدی تحصیلی رابطه داشته باشد که شناسایی این عوامل می¬تواند تأثیر بسزایی در موفقیت تحصیلی دانش¬آموزان و پیشرفت نظام آموزشی داشته باشد¬.بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه¬ی خودپنداره، حمایت اجتماعی و انگیزش پیشرفت با خودکارآمدی تحصیلی در دانش¬آموزان انجام شد. این پژوهش توصیفی و در روش اجرا: از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش¬آموزان دختر و پسر شاغل به تحصیل در دوره دوم مقطع متوسطه شهر کرمانشاه در سال تحصیلی 93-1392بودند و تعداد آنها 35000 نفر بود که از بین آنها 400 نفر با روش نمونه¬گیری خوشه¬ای تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع¬آوری اطلاعات،از پرسشنامه¬های خودپنداره راجرز(1957)،¬حمایت اجتماعی واکس و همکاران(1986)، انگیزش پیشرفت هرمنس(1970) و خودکارآمدی تحصیلی جینکز و مورگان(1999) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش همبستگی و رگرسیون همزمان استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل داده¬ها نشان داد بین حمایت اجتماعی با خودکارآمدی تحصیلی و انگیزش پیشرفت با خودکارآمدی تحصیلی در سطح معناداری 01/0 رابطه مثبت و معنادار وجود دارد، و بین خودپنداره با خودکارآمدی تحصیلی در سطح معناداری 01/0 رابطه منفی و معنادار وجود دارد. همچنین از میان متغیرهای پژوهش انگیزش پیشرفت با ضریب بتای 62/0 و بعد از آن حمایت خانواده با ضریب بتای 16/0 به ترتیب بیشترین توان را در پیش-بینی خودکارآمدی تحصیلی دارند. از دیگر نتایج این پژوهش عدم وجود تفاوت معنادار بین دانش¬آموزان دختر و پسر از لحاظ خودکارآمدی تحصیلی بود.