موضوعی که در این پایان¬نامه مورد بحث قرار گرفته ¬است، ارائه یک مدل دو سطحی، به منظور تعیین یارانه بهینه تخصیص داده شده از طرف دولت به شرکت¬های جمع¬آوری و بازیابی محصولات برگشتی است. در این مدل، دولت در سطح اول قرار دارد و به منظور دستیابی به حداقل نرخ جمع¬آوری که در نظر دارد، به ازای هر واحد محصول جمع¬آوری شده توسط شرکت¬ها، به آن¬ها یک واحد یارانه می¬پردازد و در تلاش است تا یارانه پرداختی خود را مینیمم کند. در سطح دوم شرکت¬های معرفی¬ شده، مراکزی را به منظور جمع¬آوری و بازیابی محصولات، تأسیس کرده و محصولات را از مشتریانی که مالک آن¬ها هستند، خریداری می¬کنند. مشتریان با توجه به مبلغ پیشنهاد شده توسط این شرکت¬ها، در مورد واگذاری محصولات خود تصمیم¬گیری می¬کنند. هدف سطح دوم، ماکزیمم کردن سود شرکت¬ها با توجه به درآمدهای ناشی از بازیافت و هزینه¬های ناشی از ایجاد مکان¬های جمع¬آوری و بازیافت، حمل¬ونقل و همچنین مالیات بر کربن است. به منظور حل این مدل از دو روش شمارش کامل و ابتکاری استفاده شده و سپس نتایج این دو روش با یکدیگر مقایسه شده¬ است. در پایان مدل پیشنهاد شده در این پایان¬نامه، با استفاده از داده¬های مربوط به شهر مشهد، مورد بررسی قرار گرفته ¬است.