ما معمولاً دوران کودکی را دوران بی خیالی می دانیم؛ اما، همان طور که جمله شاخص برویر، این موضوع رابرای ما تداعی می کند، این بی خیالی نوعی دریافت غریزی نیز هست؛ یعنی زیستن به طور عمیق در زمان حال. همچنین کودکان به صورت طبیعی، ظرفیت های ذاتی فوق العاده ای، ازآگاهی کامل را در اختیار دارند که به آنها کمک می کند زندگی راحت تر و سعادتمندانه تری نسبت به ما داشته باشند. ذهن آگاهی توانایی ذهن ماست در برگشتن به سمت آنچه این جا، اکنون و حالا هست.در هر لحظه از زندگی خود را،کاملا تسلیم زمان حال می کنیم. ذهن آگاهی اساس شماری ازرویکرد های متفکرانه را نشان می دهد، در آنها محافظت از این اساس، رشد و تثبیت را یاد می گیریم. به تازگی آثارآن نیز به شیوه ی علمی بررسی شده است. چنانکه امروز آگاهی کامل، بیش از پیش در پزشکی و روان درمانی استفاده می شود. در آغاز کودکان، معلمان کوچکی در زمینه ذهن آگاهی هستند، سپس آنها بزرگ خواهند شد. آینده نگری و مرور گذشته شان را یاد می گیرند. رفته رفته با بلوغ، توانایی های فکری ذهنشان در زمینه عملکرد ،همچنین در پیدایش ظرفیت هایی برای رنج کشیدن پیشرفت چشمگیری خواهد داشت. همان طور که در انجیل نوشته شده است: کسی که دانشش زیاد می شود، رنج و اندوهش نیز افزایش می یابد. به تدریج، تعداد زیادی از کودکان شکست خواهند خورد، یا بیشترشان بهره بردن از گرایش های ارزشمندشان در زمینه ذهن آگاهی را متوقف می کنند. البته زمانی که بالغ می شوند, دوباره خواهند توانست پرورش آنها را بیاموزند. اما در نهایت بسیار ساده و منطقی نیست که به آنها در حفظ و پرورش این سرمایه شگفت انگیز کمک کنیم؟ این موضوع کتاب ماست.