یکی از مهمترین اهداف تشکیل دولت ها در حقوق عمومی، تامین امنیت می باشد که در قانون اساسی کشورها در بخش حقوق ملت بدان اشاره شده است. امنیت دارای ابعاد گوناگونی است، در این میان امنیت اقتصادی از اهمیت به سزایی برخوردار می باشد. خطرات اجتماعی از جمله خطراتی هستند که می توانند این امنیت را تهدید نمایند. این مخاطرات دارای طیفی نسبتا گسترده، از بلایای طبیعی گرفته تا وقایعی نظیر بیکاری، از کارافتادگی، بازنشستگی و بیماری ها هستند. به همین علت پس از تشکیل دولت های رفاه، این دول در تلاش هستند تا از اثرات منفی این مخاطرات بر شهروندان خود بکاهند، به همین جهت، از اواسط قرن 18 میلادی به ارائه خدمات تامین اجتماعی روی آوردند. یکی از حوزه های مهم تامین اجتماعی، بحث بیمه های درمانی است. دولت ها همواره در تلاش برای یافتن مناسب ترین راهکار های ارائه خدمات درمانی هستند در همین راستا دولت های ایران و آمریکا در سال های اخیر تغییراتی در نظام بهداشت و درمان خود ایجاد کرده اند که منجر به تغییر قوانین و سیاست های سلامت در آن ها شده و آن را به یکی از موضوعات بحث برانگیز در عرصه حقوق عمومی در این دو کشور بدل نموده است. با عنایت به مطالب مطروحه و اجباری نمودن پوشش بیمه ای برای اکثریت با استفاده از بودجه عمومی و حق مشارکت مالی مشمولان، برسی نظام حقوقی بیمه های درمانی را بیش از پیش حائز اهمیت می سازد. در این پایان نامه کوشش می شود تا سیاست های نظام سلامت، نهادهای فعال در زمینه ارائه خدمات درمانی، مشمولان بیمه های درمانی و طرق تامین هزینه های بیمه ای آنان، سطوح و شیوه های ارائه خدمات درمانی در این دو کشور برسی و مقایسه شوند، تا بتوان نارسایی های نظام بیمه های درمانی در ایران را مشخص و راه کارهایی برای مقابله با آن پیشنهاد داد.