هدف اصلی این پژوهش بررسی اثر خستگی عملکردی بر روی میزان تغییرات والگوس در افراد دارای عارضه ی زانو ضربدری و افراد سالم بود. بدین منظور 15 آزمودنی مبتلا به عارضه زانوی ضربدری( میانگین و انحراف استاندارد سن 72/1± 53/20، سال؛ قد 71/5 ± 66/177؛ سانتی متر، جرم بدن 86/10 ± 0/81؛کیلو گرم؛ دو 60 متر 95/0± 89/8 ثانیه؛ شاخص توده ی بدنی 94/2± 8/20کیلو گرم بر متر مربع ) و 15 آزمودنی سالم ( میانگین و انحراف استاندارد سن 80/1 ± 40/20؛ سال؛ قد 71/5 ± 06/176؛ سانتی متر، جرم بدن 39/8 ± 80/77 کیلو گرم؛ دو 60 متر 81/0 ± 69/8 ثانیه؛ شاخص توده ی بدنی 8/1 ± 1/25 کیلو گرم بر متر مربع ) بدون داشتن فعالیت منظم ورزشی و عدم وجود آسیب در اندام تحتانی بخصوص در زانو، به صورت در دسترس در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها قبل و بعد از انجام برنامه خستگی حرکت فرود از سکو 40 سانتی متری را انجام می دادند که با استفاده از یک دروبین که در فاصله ی 3 متری از آزمودنی ها به صورت عمود با مفصل زانو، نصب شده بود، حرکات صفحه ی فرونتال این افراد فیلم برداری می-شد. از نرم افزار quantic sport v 26 جهت آنالیز کینماتیک فیلم ها استفاده گردید. به منظور ایجاد خستگی از برنامه خستگی عملکردی استاندارد استفاده گردید. برای مشخص شدن میزان خستگی آزمودنی ها از تست عملکردی دو 60 متر و مقیاس بورگ استفاده شد. از روش آماری سنجش ترکیبی بین و درون گروهی در سطح معنی داری 05/0 > p استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که میزان زاویه والگوس در هر دو گروه بعد از اعمال برنامه ی خستگی به طور معنی داری افزایش یافته است (05/0 > p). علاوه بر این بین پای برتر و غیربرتر در هیچ کدام از گروه ها تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0 < p). اختلاف در میزان والگوس زانو در بعد و قبل از اعمال خستگی در گروه افراد دارای عارضه ی زانوی ضربدری نسبت به افراد سالم بیشتراست (05/0 > p). واژه های کلیدی: زانو ضربدری- فرود- پای برتر و غیربرتر- خستگی عملکردی