هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی کارایی بازدارنده های مختلف سولفیدهای مس و آهن به منظور استفاده در کارخانه های فلوتاسیون مولیبدنیت سونگون بجای ترکیب مرسوم سولفید سدیم و سیانید سدیم است. مشکلات زیست محیطی سیانید سدیم بعلاوه مصرف بالای سولفید سدیم از جمله مهمترین محدودیتهای استفاده از این ترکیب در صنعت می باشند. برای این منظور از بازدارنده هایی که در مقیاس صنعتی در کارخانه های پرعیارکنی مولیبدنیت در سایر کشورها در حال استفاده بوده و یا در مقیاس آزمایشگاهی نتیجه مطلوبی داده بودند، استفاده شد. تست های فلوتاسیون آزمایشگاهی در آزمایشگاه کارخانه نیمه صنعتی مجتمع مس سرچشمه انجام شدند. متوسط عیار مولیبدن، مس و آهن در نمونه خوراک ورودی کارخانه مولیبدنیت سرچشمه به ترتیب 2/0%، 18/25% و 33/16% است. مولیبدنیت کانی اصلی مولیبدن و کالکوپیریت، کولیت و کالکوسیت کانی های دربرگیرنده مس می باشند. آنالیز توزیع عناصر در فراکسیون های ابعادی مختلف نشان داد که عمده تمرکز در بخش های دانه ریز (20- میکرون) وجود دارد. بازدارنده های مورد بررسی عبارتند از (1) سولفید سدیم، (2) سولفید سدیم+سولفید آمونیوم، (3) سولفید آمونیوم، (4) نوکس آرسنیکی، (5) سدیم دی تیونیت، (6) تیوگلیسرول، (7) تیوگلیسرول+سولفید سدیم، (8) سدیم متابی سولفیت، (9) سدیم تیوگلیکولات و (10) عمل آوری حرارتی. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بهترین بازدارنده های از نقطه نظر کارایی جدایش مولیبدن از مس و آهن به ترتیب عبارتند از (1) حرارت پالپ (در دمای 75 درجه سانتیگراد)+سولفید سدیم، (2) ترکیب سولفید آمونیوم+سولفید سدیم به نسبت 50-50، (3) سولفید آمونیوم، (4) نوکس آرسنیکی و (5) سولفید سدیم. بنابراین 4 مورد اول که البته در بسیاری از کارخانه های فلوتاسیون مولیبدنیت در سایر کشورها نیز مورد استفاده قرار می گیرند، می توانند جایگزین مناسبی برای ترکیب سولفید سدیم و سیانید سدیم باشند.