هر رسانه، زبان خاص خود را دارد که بوسیله آن زبان، گفتمان آن رسانه ساخته می شود و نقاشی ایرانی تجربه بیانِ روایت است بر بوم؛ و گسترش متن در سطح دوبعدی که منجر به خلق نقاشی ایرانی شده است تا از این طریق نقاش چیزی بگوید که نقلِ داستان کار اوست؛با این نگاه که هر زمان روایت شاعر پایان می یابد، در نگاه نقاش متولد می شود و نگارگر قابلیت ها و امکانات گفتمانی دیگری را شکل می دهد. فرضیه این پژوهش اینگونه استوار شده است که نحوی استفاده از این قابلیت ها در نقاشی ایرانی، قدم در تاویل نمایشیک گذاشته است و منظور از نقاشی ایرانی، گستره ی تاریخی ست که هنر نقاشی ایران از قرن 8 ه.ق تا اوایل قرن 11 ه.ق، تحت لوای نگارگری ایرانی دوره ی اسلامیشاخص شده است. این پژوهش با روش کتابخانه ای، سعی در واکاوی و بررسی نمایشی بودن نقاشی ایرانی دارد و جنبه های نمایشی آن را با رویکرد تحلیلی و توصیفی و همچنین به لحاظ کیفی مورد توجه قرار داده است.