محمدطاهر سنجاقی محمدجعفر چمنکار
با تأسیس سلسله صفوی در سال 709 قمری، عثمانیها آن را به عنوان رقیبی تلقی کردند که موجودیت آنان را تهدید میکرد و بیش از دو سده حاکمیت صفویه، بین آنها کشمکش دامنه داری ایجاد کرد که پی آمدهای ناگواری را برای دنیای اسلام به بار آورد. امپراتوری عثمانی، دشمن مشترک و خطرناک ایران و اروپا محسوب میشد و هم دردی بین آنان، عاملی برای پیدایش این اندیشه گردید که هم گرایی میان ایران و اروپا و جنگهای های صفویان با شدید و فرساینده هم زمان و مشترک با عثمانی، سبب شکست آن خواهد گردید. بیشتر جنگ عثمانی تا پایان سلطنت شاه عباس اول روی داده است. در دوره جانشینان شاه عباس اول، و بنا بر معاهده ذهاب روابط دو دولت دوستانه و صلح آمیز بوده است. با سقوط اصفهان در سال 3311 ه.ق توسط افغانها، اقتدار جامعه ای قرار گرفت در چنین شرایطی نادر توانست اداره ایرانی عصر صفوی از میان رفت. ایران در وضعیت آشفته ای تازه از حیات سیاسی و اجتماعی ایران رقم زند. با مرگ نادر اوضاع ایران بار امور را در دست بگیرد و دوره ها بین ایران و عثمانی در دوره دیگر آشفته شد و حکومت مرکزی برای چند سال در ایران وجود نداشت. کشمش افشار و زندیه کمتر به نسبت دوره اولیه صفویه بود. واژگان کلیدی: روابط سیاسی، نظامی، صفویان، عثمانی، افشار، زندیه
