بیشتر ایستگاههای مترو در شهرهای بزرگ جهان در صد سال گذشته ساخته شده اند . مکان یابی این ایستگاه ها در بسیاری از موارد بر پایه تمرکز جمعیت و تمرکز فعالیت های اقتصادی بوده است . در دو دهه گذشته مطالعاتی درباره مکان یابیایستگاه هایراه آهن صورت گرفت که یکی از شاخص ترین آن هاارائه مدل گره-مکان بود . چندین شهر بزرگ بر پایه این مدل ارزیابی گشتند . در این تحقیق 56 ایستگاه متروی تهران با این مدل ارزیابی گردید . در کنار مدل اصلی کوشش گردید مدل اصلی را توسعه داده و موثرترین شاخص های آن مشخص گردد. توسعه مدل گره-مکان بر پایه ایده پیکره بندی فضایی شبکه خیابانی پیرامون ایستگاه های متروی انجام گرفته است که تاکنون به آن پرداخته نشده است . به همین منظور روش نحو فضا مورداستفاده قرار گرفت. روش نحو فضا، قادر به ارزیابی چگونگی ارتباط خیابان ها با یکدیگر در سطوح مقیاسی مختلفی می باشد. به منظور تحلیل یکپارچه و گسترش مدل، شاخص های فضایی به مدل گره-مکان وارد گشته است. با هدف ارائه یک مدل با شاخص های موثر برای ارزیابی نواحی ایستگاه های متروی شهر تهران از تحلیل همبستگی کانونیکال استفاده گردیده است؛ درنهایت با استفاده از سه مدل اصلی، توسعه یافته و شاخص های موثر و مقایسه آن ها شرایط گرهی و مکانی نواحی ایستگاهی نسبت به یکدیگر مشخص گردید. در این رابطه 40%، 29% و 29% از ایستگاه ها به ترتیب بر اساس سه مدل اصلی، توسعه یافته و شاخص های موثر در حالت نامتعادل می باشند. به عنواننتیجه گیری مشخص گردید که یکپارچگی، پیوستگی و تراکمپیکره بندی فضایی شبکه خیابانی اطراف ایستگاه نقش کلیدی در یکپارچگی سیستم هایحمل ونقل و کاربری زمین دارند.