ورق های ترکیبی (twb)، از اتصال دو یا چند ورق فلزی با جنس های متفاوت، ضخامت های متفاوت و حتی پوشش سطحی متفاوت تشکیل می شوند. این ورق ها از پتانسیل بالایی جهت استفاده در صنایع خودروسازی برخوردارند. شکل پذیری ورق های ترکیبی به دلیل وجود ناحیه ی جوش و اختلاف استحکام بخش های مختلف آن از ورق های پایه ی تشکیل دهنده ی آن کمتر است. بیشتر ورق های مورد استفاده در ساختار ورق های ترکیبی به دلیل تغییرشکل های شدید متحمل شده در نورد و فرایند تولید، دارای خاصیت ناهمسانگردی هستند. در این پایان نامه تأثیر ناهمسانگردی در فرایند خمش v-شکل ورق های ترکیبی مورد بررسی قرار گرفته است. تحقیقات به صورت آزمایش های تجربی وشبیه سازی اجزای محدود با نرم افزار abaqus بر روی نمونه های ترکیبی ساخته شده از دو جنس st12 و 430 stainless steelکه با استفاده از فناوری جوش لیزر به هم متصل شده اند صورت گرفته است. نتایج تحقیقات انجام شده درخصوص ناهمسانگردی نشان می دهد با افزایش زاویه ی نمونه ها نسبت به امتداد نورد میزان برگشت فنری و همچنین نیروی خمش افزایش می یابد. مقدار برگشت فنری و نیروی خمش با میانگین این مقادیر در ورق های پایه برابر است. ترکیب ورق ها در جهات با استحکام کمتر برگشت فنری کمتر و ترکیب ورق ها در جهات با استحکام بیشتر منجر به برگشت فنری بیشتر شده است.