چکیده امروزه کیفیت زندگی شهری به عنوان کلیدی ترین مفهوم در برنامهریزی شهری مطرح میباشد، بر این اساس در بسیاری از کشورهای توسعهیافته برنامهریزان در تلاش برای نمایش سطوح کیفیت زندگی در سطوح مختلف جغرافیایی هستند تا از این طریق بتوانند راهکارهای بهینهای را برای بهبود کیفیت زندگی نواحی عقب مانده از نظر شاخصهای مورد بررسی بیابند. هدف از این پژوهش، بررسی و تحلیل کیفیت زندگی شهروندان در سطح شهر زابل میباشد. در مطالعه حاضر، کیفیت زندگی به عنوان بر هم کنش میان منابع، امکانات و فرصتهای فراهم شده برای تامین نیازهای انسانی و همچنین دریافت، ارزیابی و رضایت افراد و گروهها از برآورد شدن نیازهایشان در یک مکان خاص در نظر گرفته شده است. روش تحقیق، توصیفی تحلیلی و مبتنی بر مطالعات اسنادی کتابخانهای، بررسیهای میدانی، میباشد. برای نیل به این مقصود، ابتدا اقدام به بررسی و جمعآوری اطلاعات و توزیع پرسشنامه در شهر زابل گردید و با استفاده از نرم افرارهای arc gis spss , و مدلهای ahp و vicor تحلیل شده است. نتایج تحلیل پرسشنامه نشان از عدم رضایت شهروندان از وضعیت شاخص های کیفیت زندگی دارد. از طرف دیگر همه پاسخ دهندگان به رابطه بین برنامه ریزی و افزایش کیفیت زندگی اذعان دارند. همچنین اولویت بندی شاخص های اصلی کیفیت زندگی با استفاده از مدل ahp انجام شده که تتایج نشان میدهد که معیار ( e ()سلامت(با وزن ) 0.239 ( در رتبه اول، معیار ) b ()شرایط زیست محیطی(با وزن ) 0.098 ( در رتبه ششم قرار میگیرد. در نهایت ارزیابی و رتبه بندی نواحی شهر زابل بر اساس شاخص های هفتگانه کیفیت زندگی با استفاده از مدل vikor آمده که نتایج شان میدهد که ناحیه 3 در رتبه اول، در نهایت ناحیه 4 در رتبه پنجم قرار میگیرد.