مدیریت دانش یکی از دستاوردهای عصر اطلاعات و دانش است و با توجه به ویژگی های آن، امروزه سازمان ها برای کسب موفقیت احساس نیاز به بهره مندی از آن دارند. از این نظر بررسی وضعیت مدیریت دانش در شرکت ها از جمله شرکت های پتروشیمی از اهمیت خاصی برخوردار است. این پژوهش با هدف مطالعه ی دیدگاه مدیران و کارشناسان پتروشیمی شیراز نسبت به امکان پیاده سازی مدیریت دانش در این سازمان بر اساس چرخه ی چهارحلقه ای جاشپارا انجام شده است تا دریابد که آیا از دید مدیران و کارشناسان شرکت مذکور بستر مناسبی برای پیاده سازی مدیریت دانش در این شرکت وجود دارد یا خیر. این مطالعه، یک پیمایش توصیفی-تحلیلی بوده و وضعیت چهار مولفه ی خلق، ذخیره و سازماندهی، اشتراک و به کارگیری دانش را در پتروشیمی شیراز مورد بررسی قرار داده است. جامعه ی آماری این پژوهش کل کارشناسان و مدیران پتروشیمی شیراز می باشند (835 نفر) که از میان آنان با استفاده از جدول کرجسی- مورگان، 265 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ی مدیریت دانش پژوهش دانایی فرد و سلسله (2010) بوده که روایی آن از طریق روایی صوری و پایایی آن از طریق فرمول آلفای کرونباخ (93/0) مورد تأیید قرار گرفت. بعد از توزیع پرسشنامه ها در بین افراد نمونه، 240 پرسشنامه (56/90%) برگردانده شد. در این پژوهش برای توصیف اطلاعات جمعیت شناختی از آمار توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی) و برای تعیین دیدگاه مدیران و کارشناسان و مقایسه ی گروه های مختلف با توجه به سن، سابقه ی خدمت، و مدرک تحصیلی از آمار استنباطی (آزمون تی تک نمونه ای و آزمون تحلیل واریانس چند متغیره) استفاده شده است. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که از دیدگاه کارشناسان و مدیران پتروشیمی شیراز زمینه های مدیریت دانش در هیچ یک از چهار مولفه ی خلق، ذخیره و سازماندهی، اشتراک و به کارگیری دانش در سطح مطلوبی نیست. به عبارت دقیق تر، از نظر کارشناسان زمینه ی دو مولفه ی خلق و به کارگیری دانش در سطح "نسبتاٌ مطلوب" و دو مولفه ی ذخیره و سازماندهی و اشتراک دانش در سطح "متوسط" است. هم چنین از نظر مدیران زمینه ی دو مولفه ی ذخیره و سازماندهی و به کارگیری دانش در سطح "نسبتاً مطلوب" و دو مولفه ی خلق و اشتراک دانش در سطح "متوسط" است. بنابراین در مجموع زمینه ی لازم برای پیاده سازی مدیریت دانش در شرکت مذکور بر پایه ی مدل چهارحلقه ای جاشپارا در سطح "متوسط " فراهم است. در پایان پیشنهادهایی در خصوص چگونگی بهبود وضعیت پتروشیمی شیراز در زمینه ی مدیریت دانش ارائه گردیده است.