پوشش های ساخته شده از پلی استایرن در دهه اخیر توجه بسیاری را از سوی محققان دانشگاه و صنایع مختلف به خود جلب نموده اند که بدلیل انعطاف پذیری تولید آنها و همچنین صرفه اقتصادی این پوششها و خواص جالب آنها میباشد. آبگریزی پوششهای پلی استایرنی در حد بالایی نبوده و زاویه تماس آنها کمتر از 100 درجه گزارش شده است. در کاربردهای فراوانی که تعداد آنها روزبه روز در حال افزایش است، آبگریزی بالایی از پوششها مورد نیاز می باشد. یکی از این کاربردها در بیوپزشکی بوده و جذب حداقل پروتئین ها به روی این سطوح مطلوب است. از این رو در این پژوهش با استفاده از روش جدایش فازی سعی بر اینست که آبگریزی پوششها افزایش یابد. همچنین جهت استفاده از این پوششها در دماهای بالاتر نیاز به بهبود پایداری حرارتی این پوششها نیز میباشد. از جوانب مجهول این پژوهش میتوان به غلظت های بهینه پلی استایرن و نانوذره برای دستیابی به اهداف فوق اشاره نمود. جهت تعیین این موضوع، غلظت های مختلفی از پلی استایرن و نانوذره استفاده خواهد شد. از آنجایی که هدف بررسی اثر حضور نانوذرات به تنهایی در بهبود آبگریزی می باشد، از نانوذرات بدون اصلاح سطحی استفاده گردید که موضوع را چالش برانگیزتر میکند. از این رو، تاثیر فرایند کلسینیشن نیز بر نانوذرات در آبگریزی نهایی سامانه در صورت نیاز بررسی خواهد شد.