مهارت گوش دادن و درک آنچه که شنیده میشود و ارتباط آن با صحبت کردن و بیان آن یکی از مهمترین عاملها در پیشبرد هدف که همانا یادگیری زبان است میباشد.هر زبان آموزی در وهله اول باید قدرت تشخیص و بیان که لازمه آن داشتن دانش لغوی و گرامری آن زبان که به منظور برقراری ارتباط است را دارا باشد. در ارتباط با این موضوع شاید عواملی دخیل باشند که در ظاهر به آنها اهمیت داده نمیشود اما چنین فاکتورهایی نقش پررنگی در درک و فهم زبان مقصد ایفا میکنند.همین مسئله در ارتباط با یادگیری زبان انگلیسی نیز صدق میکند. یعنی توانایی زبان آموز در درک و فهم اطلاعاتی که بین افراد مختلف ردو بدل می شود و انتقال آن به شخص یا اشخاص دیگر.اگر زبان آموز به آنچه که میشنود خودرا نزدیکتر احساس کند و یا آنچه افراد دیگر در باره آن صحبت میکنند مورد علاقه وی باشد چنین عواملی باعث تداوم ارتباط می شوند و بالطبع میتواند اطلاعات بیشتری را در ذهن خود ذخیره کرده و بیان کند.اما اگر تبادل اطلاعات بین افراد وجود نداشته باشد و داده ها به صورت یکطرفه اتفاق بیفتد در چنین محیطی امکان یادگیری کمتر است.این تحقیق ممکن است نشان دهنده این موضوع باشد که فاکتور هایی که به آنها اشاره شد در ایران بخصوص برای آنهایی که زبان انگلیسی یاد می گیرند کمتر جدی گرفته می شوند.یعنی انگلیسی آموزان ایرانی در بیشتر موارد مجبور به گوش دادن و فهمیدن مطالب به صورت تئوری یا تست زدن و یا صرفا بالا بردن نمره می شوند تا اینکه اطلاعات را به خاطر سپرده و با مهارت صحبت کردن خود در انگلیسی آن را بیان کنند.در این مقاله سعی شده است این سوال که آیا بیان فردی و گفتمان جمعی بر روی مهارت صحبت کردن انگلیسی آموزان ایرانی می تواند تاثیر داشته باشد مورد بررسی قرار می گیرد.