یکی از بحث های مطرح در حوزه طراحی فضاهای عمومی توجه به چگونگی حضور زنان در اینگونه فضاها می باشد. علی رغم اهمیت فراوان مفهوم جنسیت، تعریف مشخص و معینی از آن ارائه نگردیده است و نیازمند پژوهش های گسترده تری است تا بتوان پیچیدگی های آن را روشن ساخت. در طول تاریخ انسانی، جنسیت عامل مهمی در شکل گیری جایگاه فرد و به تبع آن میزان حضور او در بستر اجتماع بوده است. همواره جوامع بر حسب فرهنگ های متفاوت، نقش های گوناگونی را در نحوه ی استفاده از فضا و تجربه ی آنها در رابطه با فضا، به زن و مرد نسبت داده اند. لازم به ذکر است که تفاوت های زنان و مردان نمی بایست سبب غلبه حضور یکی بر دیگری گردد و فعالیت گروه دیگر را با مشکل روبرو کند. امروزه، مرزهای تقسیم کار سنتی مبتنی بر جنسیت، با افزایش سطح آموزش زنان و حضور آنان در جایگاه های شغلی ای که در گذشته در انحصار مردان بود به تدریج متزلزل می شود. لذا هدف این پژوهش شناخت بیشتر نیازهای زنان و مردان در محیط های اداری و تقش جنسیت بر ساماندهی اینگونه فضاها است. پژوهش حاضر، به لحاظ رویکرد، توصیفی و از منظر روش شناسی، کیفی است و از طریق مردم نگاری به بررسی فضاهای اداری پرداخته و با تحلیل این فضاها به دنبال یافتن پاسخی مناسب جهت ارتقاء کیفیت بهره برداری زنان و مردان از فضاهای اداری می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد که در ادارات مورد بررسی قرارگرفته، بخش مدیریتی و شخص کارکنان، هریک تدابیری خاص را جهت تسهیل محیط کار برگزیده اند که لزوما راهکارهای بخش مدیریتی نظیر تفکیک جنسیتی و تفکیک درون سازمانی همسو با راهکارهای کارکنان نظیر شخصی سازی فضای کار، استفاده از گیاهان در محیط کار و ... نبوده است. همچنین نتایج حاصله نشان می دهد که از بین راهکارهای تفکیک جنسیتی، ایجاد الگوهای واسط و تفکیک درون سازمانی که در ادارات مورد بررسی عملیاتی شده است، الگوی واسط بالاترین میزان رضایت کارمندان زن و مرد را در برداشته است.