موضوع تأثیر ادیان بر یکدیگر از دیرباز –پس از سده نوزدهم- توجه دین پژوهان را به خود جلب کرده است. از آنجا که ادیان در بستر تاریخ پدید آمده¬اند، پژوهشگران با توجه به اسناد و مدارک تاریخی و باستان شناختی به جستجو در این زمینه می¬پردازند و هر بار که سند و یا کتیبه¬ای جدید کشف می¬شود، باب تازه¬ای به روی ایشان گشوده می¬شود. دین یهود که قدیمی ترین دین توحیدی ابراهیمی است همواره در برابر این نظر قرار دارد که باور یکتاپرستانه خود را چگونه به دست آورده است. از این رو، محققان به کندوکاو در این زمینه پرداختند تا بتوانند ریشه و سرچشمه¬ای برای این باور در میان یهودیان بیابند. از سویی، بنی اسرائیل مانند پیروان برخی ادیان-به عنوان نمونه: زرتشتی- که همواره یا بیشتر عمر خود را در سرزمینی خاص ساکن بوده¬اند، نبوده و از همان ابتدای شکل گیری و ظهور پیامبرشان، موسی، از سرزمینی به سرزمین دیگر آواره بودند. آنان پس از سال¬ها زندگی در مصر ناگزیر به همراه موسی از آن سرزمین خارج می¬شوند و سپس در کنعان اقامت می¬گزینند. بعد از حمله نبوکدنصر بابلی، به اسارت به بابل می¬روند و در آنجا با سرزمین ایران همسایه می¬شوند. در آن سال¬های لبریز از سختی و دشواری با آیین¬ها و اساطیر بین النهرین از نزدیک مواجه بودند و با توجه به سختگیری¬های دینی که بر آن¬ها تحمیل می¬شد، قادر نبودند آزادانه اعمال و آیین¬های خود را به جا آورند. در نهایت، کوروش هخامنشی آنان را از اسارت می¬رهاند و به همه اقوام آزادی دینی می¬بخشد. در اینجا عده¬ای در بابل مانده و برخی دیگر راهی کنعان می¬شوند. هر چند که در تاریخ، ذکر شده گروهی از ایشان به ایران مهاجرت کردند و به دربار هخامنشی راه یافتند. یهودیان پس از این آزادی، به جمع آوری و بازنگری در متون مقدس خود مشغول می¬شوند و در اینجاست که احتمال نفوذ و تأثیر آرای ادیان ملل دیگر، محل جستجو و تحقیق می¬گردد.