اثرات رژیم های غذایی گرسنگی و تغذیه مجدد، بر ساختار ساک های پیلوریک روده و کبد 480 بچه ماهی آزاد خزر salmo trutta caspius که در مرحله پار (وزن متوسط g 1± 12) بوده و در 12 تانک بتنی (40 ماهی در هر تانک) در یک سیستم باز نگه داری می شدند، بررسی شد. دوره های غذا دهی شامل شش هفته غذا دهی کامل، سه هفته گرسنگی - سه هفته غذادهی، سه هفته گرسنگی، و شش هفته گرسنگی کامل بود. در این آزمایش از 5 ماهی در هر تکرار (3 تکرار از هر تیمار) ساک-های پیلوریک و کبد جدا، و در محلول بوئن تثبیت گردید. بافت های فیکس شده، آبگیری، شفاف-سازی و پارافینه شده و از آن ها مقاطع میکروسکوپی 4 میکرونی تهیه و به روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی شدند و سپس بوسیله میکروسکوپ نوری، عکس برداری و تفسیر شدند. مشاهدات نشان داد که دوره های گرسنگی باعث کاهش مساحت ساک های پیلوریک، کاهش مساحت بافت پوششی، کاهش تعداد انتروسیت ها، کاهش طول انتروسیت ها و کاهش طول ویلی ها و میکروویلی ها (در همه موارد 05/ p<)، در ساک های پیلوریک ماهیان تحت تیمار های گرسنگی شد. همچنین در کبد بچه ماهی این تیمار ها، آسیب های بافتی از جمله آتروفی هپاتوسیت ها و افزایش فضاهای بین سلولی مشاهده شد. مشاهدات نشان داد که تغییرات مشاهده شده در تیمار با گرسنگی شش هفته، به مراتب بیشتر از تیمار با گرسنگی سه هفته بود. با تغذیه مجدد به مدت سه هفته در بچه ماهیان، افزایش مساحت ساک های پیلوریک و افزایش طول وتعداد انتروسیت ها، مشاهده شد، اما مساحت بافت انتروسیت و طول ویلی ها با وجود افزایش معنادار نسبت به تیمار های گرسنگی، به گروه شاهد نرسید. با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق، میتوان گفت، بچه ماهی آزاد دریای خزر در اثر محدودیت غذایی و مصرف ذخائر موجود در بافت های بدن، دچار آسیبهای بافتی در روده و کبد می-شوند، اما با تغذیه مجدد و ورود مواد مغذی به بدن، قادر یه جبران و ترمیم خسارات ناشی از گرسنگی هستند.

در این تحقیق به منظور بررسی رفع چسبندگی تخم های لقاح یافته تاسماهی ایرانی (acipenser persicus) از آنزیم تریپسین و روش معمول گل شوئی استفاده گردید. درصد بازماندگی جنینی و مدت زمان لازم برای رفع چسبندگی و همچنین اثرات بافت شناسی آنزیم و ذرات رس بر دیواره خارجی دور تخم به عنوان شاخص مطالعه مد نظر قرار گرفت. بعد از لقاح تخم ها و 2 بار آبکشی، تخم ها به مدت 30 دقیقه در معرض 4 غلظت متفاوت آنزیم تریپسین (iu/ml 1، 3، 6 و12) قرار داده شدند. بخشی از تخم ها طی همین مدت زمان (30 دقیقه) به عنوان شاهد با ذرات رس مورد شستشو قرار گرفتند. یکبار در لحظه شروع آزمایش و سپس هر 10 دقیقه تا زمان پایان پروسه رفع چسبندگی از تخم ها نمونه برداری به عمل آمده و این تخم ها به منظور بررسی های بافت شناسی در محلول بوئن تثبیت شدند. در هر یک ازتیمارها زمان رفع شدن چسبندگی ثبت گردید. 60ساعت بعد از لقاح میزان تخم های دارای جنین سالم و طبیعی در هر یک از تیمارها شمارش شد. بیشترین میزان بازماندگی جنینی 9/86% در غلظت iu/ml 6 حاصل شد که با استناد به نتایج آزمون anova به طور معنی دار از تیمار شاهد بالاتر بود. میزان بازماندگی 2/75%، 1/77%، 3/77% و 77% به ترتیب در تیمارهای iu/ml1، iu/ml3، iu/ml12 آنزیم و تیمار شاهد بود. کمترین زمان لازم برای رفع چسبندگی تخم ها 6 دقیقه و مربوط به غلظت iu/ml12 بود. این زمان برای غلظت هایiu/ml1، 3، 6 و گروه شاهد به ترتیب 19، 15، 11 و 23 دقیقه بوده است. مطالعه بافت شناسی لایه چسبنده دور تخم هیچگونه آسیب فیزیکی را در تیمار شستشو با گل رس نشان نداد. در این بررسی ها مشخص شد ضخامت لایه چسبنده در تیمارهای آنزیمی با افزایش زمان نسبت معکوس داشته و در زمان یکسان، این ضخامت با غلظت آنزیم ارتباط دارد. با توجه به نتایج به دست آمده از این تحقیق می توان اینگونه نتیجه گرفت که آنزیم تریپسین می تواند با موفقیت جهت حذف لایه چسبنده در تاسماهی ایرانی مورد استفاده قرار گیرد.

طی چند دهه ی اخیر گسترش صنایع پتروشیمی و ورود انواع آلاینده ها ی نفتی خطرات بالقوه ای را برای آبزیان بویژه ماهی ها بوجود آورده است. اثرات مختل کننده ای بر سیستم درون ریز، کاهش توان تولید مثلی، اثر بازدارندگی بر آنزیم های سم زدایی در کبد و اثرات هیستوپاتولوژیک در اندام های درگیر در فعالیت های حیاتی بدن از مهم ترین ویژگیهای آلاینده های پایدار نفتی (pahs) هستند. در تحقیق حاضر اثرات تجمعی بنزوآپایرن ، به عنوان ترکیب شاخص نفتی، بر پارامترهای خونی و ساختار بافت شناسی بافت آبشش و کبد در ماهی آزاد دریای خزر (salmo trutta caspius) بررسی گردید. بدین منظور ماهی آزاد در معرض غلظت های10 و 50 میکروگرم بر لیتر به شیوه ی غوطه وری قرار داده شد. در انتهای دوره ی آزمایشی (30 روز) به منظور بررسی تجمع بنزوآپایرن در بافت های مختلف و پارامترهای خون شناسی از ماهیان نمونه برداری شد. بیشترین میزان تجمع بنزوآپایرن به ترتیب در بافت های کبد و آبشش و بافت های روده وعضله کمترین مقادیر را به خود اختصاص داده اند. تفاوت معنی داری در هموگلوبین، غلظت متوسط هموگلوبین سلولی و متوسط هموگلوبین سلولی تیمارهای آزمایشی با گروه شاهد مشاهده شد. آسیب های پاتولوژیک عمده در بافت آبشش شامل، هایپرپلازی و هایپرتروفی سلول های اپی تلیالی و سلو ل های موکوسی، همجوشی لاملاهای ثانویه، چماقی شدن و در غلظت های بالاتر جداشدگی لاملای ثانویه از فیلامنت، جداشدگی لایه ی اپی تلیالی و در بعضی موارد آنوریسم مشاهده گردید. در بافت کبد نیز بهم خوردن ساختار چند وجهی هپاتوسیت ها، واکولاسیون، نکروز های کانونی، هسته های پیکنوتیک، کاریولیز و پرخونی سینوزوئیدها بیشترین آسیب های مشاهده شده بود. بنابراین نتایج بدست آمده نشان می دهند که بنزوآپایرن ممکن است در دراز مدت آثار منفی بر هموستازی، سلامت ماهی و فعالیت بافت های آبشش و کبد بواسطه ی تغییرات بافت شناسی ایجاد می نماید.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

آزمایش سازگاری بچه تاسماهیان ایرانی (acipenser persicus) با شوریهای مختلف (0 شاهد، 5، 10 و 15 گرم در لیتر) انجام پذیرفته است . بچه ماهیان در 3 وزن 1/5، 3 و 5 گرم از آب شیرین به درون آب شور با غلظت های متفاوت انتقال یافتند. غلظت سدیم، پتاسیم و کلر سرم خون و تغییرات اندازه و تعداد سلول کلراید اندازه گیری شدند. غلظت سدیم دارای یک روند نامحسوس بوده ولی غلظت پتاسیم یک روند کاهشی را نشان داده است . تغییرات (اندازه و تعداد) سلول کلراید آبشش بررسی گردید. تغییرات اندازه سلول کلراید در شوریهای مختلف 7/6-10/6+-0/3 میکرون بوده است و تغییرات تعداد آن 25-55+-3 عدد در 5 جفت از رشته آبششی بوده است . براساس این نتایج می توان بیان نمود که افزایش تحمل شوری تابع اندازه بدن می باشد. سلول کلراید هم از لحاظ تعداد و هم از لحاظ اندازه با افزایش شوری و زمان افزایش یافته بود.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات چند تقویت کننده در اسپرم تاس ماهی ایران ‏‎acipenser persicus‎‏ قبل از لقاح در تکثیر مصنوعی انجام پذیرفته است. اسپرم و تخمک از یک ماهی نر و ماده مولد تهیه شده و اسپرمها توسط مایع شکمی بدون رقیق کردن، با غلظت 10% و 1% و 1/0% رقیق شده با آب مقطر و آلبومین سرم گاوی با غلظت 10 میلی گرم در 1 میلی لیتر آب مقطر، تقویت کنده نمکی )‏‎(45 mmnacl 5mmkcl 25 mmtris 19mmglyicne )ph8‎‏ واسپرم سانتریفوژ شده ای که اسپرماتوزوآها پس از خارج شدن مایع اسپرمی، با ‏‎nacl (50mm)‎‏ محلول رقیق شده و سپس در تماس با تخمک، با تخمک لقاح یافته اند. درصد لقاح هریک از آن ها در مقایسه با شاهد که در آن اسپرم قبل از لقاح توسط آب معمولی رقیق گشت، مورد بررسی قرار گرفت. تحقیق در قالب طرح کاملا تصادفی مورد بررسی قرار گرفته سپس با برنامه آمهاری ‏‎mstatc‎‏ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که اسپرماتوزوآها در تماس با مایع شکمی بدون رقیق شدن قادر به حرکت نبوده و لقاح صورت نگرفته است در سایر محلول ها بیشترین قدرت باروری به ترتیب شامل:محلول تقویت کننده نمکی با 2/17% افزایش، مایع شکمی با غلظت 1% ، با 6/16% افزایش و با غلظت 10% ، با 7/15% افزایش آلبومین سرم گاوی با 4/16% افزایش و اسپرماتوزوآهای سانتریفوژ شده همراه با محلول نمکی با 14% افزایش، مایع شکمی با غلظت 1/0%، با 8/12% افزایش نسبت به اسپرم هایی که با آب معمولی رقیق گشتند تفاوت معنی داری نشان دادند. با بررسی آماری مشخص شد که خود محلول ها در مقایسه با یکدیگر تفاوت معنی داری نشان ندادند. این مطالعه نشان داد که توان حرکت و لقاح اسپرم ماهیان خاویاری نیز همانند ماهیان استخوانی می تواند به وسیله تقویت کننده های مختلف افزایش یابد.