هدف این پژوهش شناسایی و ارزیابی مولفه های بومی شهر یادگیری در شهر اهواز در سه محور اصلی شهر یادگیری (شرایط زیربنایی برای ساخت یک شهر یادگیری، بلوک های اصلی سازنده ی شهر یادگیری و منافع گسترده تر شهر یادگیری) بود. روش تحقیق، روش آمیخته بود و اجرای آن از چهار مرحله ی متوالی بررسی اسناد و مدارک، بررسی بهترین تجارب موجود، مصاحبه و پرسشنامه تشکیل شده بود. جامعه ی آماری پژوهش شهروندان اهوازی بوده است. انتخاب نمونه در قسمت کیفی، هدفمند و ابزار مورد استفاده در این بخش، مصاحبه نیمه ساختمند و بررسی متون و مدارک است. برای تحلیل داده های کیفی از روش مقوله بندی و کدگذاری یافته ها و تحلیل محتوا استفاده شد. در بخش کمی، نمونه گیری طبقه ای و انتخاب نمونه (160 نفر) از مناطق هشت گانه اهواز صورت گرفت. در بخش کمی، از روش های آمار توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون t-test تک گروهی) استفاده شده است. از پرسشنامه ی محقق ساخته به عنوان ابزار تحقیق در این بخش استفاده شد. روایی پرسشنامه از طریق روایی صوری تأیید شد و پایایی آن با آلفای کرونباخ 96/0 محاسبه شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که تحقق شهر یادگیری در شهر اهواز با موانعی چون؛ استفاده نادرست از پتانسیل های شهر، نبود دید و برنامه ریزی صحیح در این زمینه، نبود مدیریت جامع و یکپارچه ی شهری، عدم ارتباط مناسب و متقابل بین نهادها و بخش ها و نیز بین مردم و مسوولان، مشکلات زیست محیطی، آموزش های شهروندی ضعیف و بی کیفیت، تعلق خاطر پایین ساکنین شهر نسبت به شهر، تبدیل صرف شهر به شهر کار و کند بودن سرمایه گذاری های فرهنگی روبه رو است. همچنین در همه ی محورهای اصلی شهر یادگیری، فاصله ی شهر اهواز تا شهر یادگیری نسبتاً زیاد است و شهر اهواز در این راستا نیاز به تلاش و کار جدی دارد.