فرهنگ نویسی یکی از حوزه های علم زبان شناسی است که به گردآوری، پژوهش و تعریف واژه های یک زبان یا یک رشته اختصاص دارد و از آن جا که ذهن خیال پرداز ایرانیان از دیر باز،در دامنه ی ادبیات واستفاده از مضامین آشنا وقابل لمس در معانی خاص تجسّس کرده ومنجر به آفرینش سمبل ها وصور خیال گشته است. در این پایان نامه برآنیم تا به معرّفی میوه ها و رستنی های خوراکی در متون ادبی ایران تا قرن ششم ه.ق اعمّ از نظم و نثر بپردازیم.روش کار بدین صورت است که برای هر مدخل تلفّظ فارسی و لاتین آن آمده است؛ همچنین خواصّ دارویی آن ها، کاربرد های ادبی، سمبل ها و رمز ها و نیز تعابیر و تشبیهاتی که شاعران و نویسندگان دوره ی مذکور از آن ها در آثار خود استفاده کرده اند، در این فرهنگ آورده شده است. در پایان مدخل ها ضرب المثل های پرکاربرد مربوط به هر واژه نیز ذکر شده است.