با نگاهی به تعالیم حیات بخش اسلام و کتاب آسمانی آن (قرآن کریم) وپس از شناخت وبررسی مسائل بنیادی واعتقادی در آن ها در می یابیم که مهم ترین وظیفه پیامبران الهی در جامعه تربیت فردی واجتماعی افراد در جامعه بوده است.لذا پیامبران الهی مردم را به پرستش خداوند یکتا که در ضمیر وفطرت پاک همه انسان ها به ودیعه گذارده شده، دعوت کرده و یکی از موثرترین راهکارها برای تحقق این آرمان الهی را ارتباط بین خلق ومخلوق می دانسته اند. نماز بهترین شیوه برای ایجاد این ارتباط عمیق در تمام ادیان آسمانی و بعضا در ادیان غیر آسمانی بوده است.از آغاز وپیدایش بشر وپیامبری آدم ابوالبشر تاکنون ،بشریت به دنبال راهی برای تعالی ورسیدن به قله مقصود خویش بوده که این مهم در روح نماز نهادینه شده است. امام علی (ع)که پس از پیامبر خاتم محمد مصطفی (ص)به عنوان رهبر جامعه ومعلم ومربی انسانیت بوده،نگاهی ژرف به نماز و آثار آن در کلام وسیره خویش داشته اند.در این بین در کتاب شریف نهج البلاغه وکتب مرتبط به ایشان(معارف وسیره علوی) این آثار آمده است که در این نوشتار سعی شده است حتی المقدور به آثار فرهنگی ،تربیتی ،اجتماعی وسیاسی نماز از دیدگاه آن حضرت اشاره شود.