تلاش پژوهشگران حوزه ی تعلیم و تربیت و به ویژه متخصصان برنامه درسی، معطوف به دست یابی به بالاترین سطح کمی و کیفی یادگیری است و آموزش تلقینی، روشی است که با ادعای استفاده از ظرفیت دریافت نامحدود بشر، به عرصه ی آموزش و پرورش ورود پیدا کرده است. در مطالعه ی حاضر که با هدف بررسی تأثیر آموزش تلقینی بر پیشرفت تحصیلی انجام شده است، از روش آزمایشی استفاده شده و طرح پژوهش، آزمایشی حقیقی از نوع دو گروهی با انتساب تصادفی، پیش آزمون- پس آزمون و تعقیب (اندازه گیری مکرر) بود. جامعه آماج (هدف) در این پژوهش، کلیه دانش آموزان پایه ی اول مقطع متوسطه (پایه ی نهم در طرح جدید) است. جامعه آماری، کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه بخش احمد آباد شهرستان مشهد در سال تحصیلی 93 - 1392 و جامعه در دسترس، دانش آموزان پسر پایه اول مقطع متوسطه شهر مُلک آباد- مرکز بخش احمد آباد- بود. نمونه پژوهش به حجم 30 نفر (دو گروه 15 نفره برای آزمایش و کنترل) انتخاب شد. این پژوهش دارای یک سوال اصلی و دو سوال فرعی بود که به منظور مقایسه میزان یادگیری دانش آموزان از طریق آموزش تلقینی با آموزش به شیوه های سنتی و مطالعه آن در سه موضوع آموزشی و دو سطح دانش (حفظ) و درک (فهم) بود. به منظور گردآوری داده ها از آزمون های معلم ساخته در محتواهای آموزشی مورد بررسی استفاده شد. یافته های این پژوهش، اثربخشی متفاوتی را در میان آموزش به شیوه ی تلقینی و روش های سنتی آموزش در سطوح دانش (به حافظه سپاری) و ادراک نشان نداد. خو گیری دانش آموزان به شیوه سنتی اجرای برنامه درسی و عدم ظرفیت فیزیکی و شرایط هر یک از عناصر برنامه درسی در نظام موجود آموزشی، از دلایل احتمالی چنین نتیجه ای قلمداد شده است.