داروی ضدسرطان داکسوروبیسین به طور گسترده در درمان انواع مختلف سرطان به کار می رود. در سال های اخیر نانوحامل های دارویی در انتقال داروهای ضدسرطان نقش عمده ای ایفا نموده اند. یکی از این نانوحامل ها، نانولوله های کربنی می باشد. مطالعات تجربی زیادی در زمینه ی جذب و رهایش داکسوروبیسین برروی نانولوله کربنی و نانولوله کربنی عاملدار برای سیستم های دارورسانی انجام شده است. با این حال مکانیسم دقیق برهم کنش بین داکسوروبیسین و نانولوله کربنی عاملدار روشن نیست. در این پایان نامه، به منظور بررسی مکانیسم جذب داروی ضدسرطان داکسوروبیسین برروی نانولوله های کربنی تک دیواره ساده و عاملدار در محیط آبی از شبیه سازی دینامیک مولکولی استفاده شده است. نتایج نشان می دهد عاملدار کردن نانولوله کربنی ظرفیت جذب نانولوله نسبت به دارو را افزایش می دهد. علاوه براین انرژی جذب مولکول های داکسوروبیسین روی نانولوله کربنی عاملدار نسبت به نانولوله کربنی ساده افزایش می یابد. براساس نتایج شبیه سازی، پارامتر اصلی در افزایش ظرفیت جذب، تشکیل پیوندهای هیدروژنی جدید بین گروه های کربوکسیل نانولوله و گروه های هیدروکسیل دارو می باشد. تعداد این پیوندهای هیدروژنی به ازای یک مولکول دارو با افزایش تعداد گروه های عاملی نانولوله افزایش و با افزایش غلظت داکسوروبیسین کاهش می یابد. واژه های کلیدی: نانولوله کربنی عاملدار، داکسوروبیسین، گروه کربوکسیل، شبیه سازی دینامیک مولکولی، جذب