اسناد تجاری به اسنادی گفته می شود که بین تجار رد و بدل می شوند و از لحاظ حقوقی دارای خاصیت منحصربه فردی می باشند را که نه در زمره اسناد عادی به شمار می آیند و نه در شمار اسناد رسمی با تعریفی که در حقوق برای انها شده است ، اصلی ترین هدف از رواج این اسناد تسهیل امر تجارت بین تجار بوده است و هیمن امر موجب رونق و افزایش کارکرد این اسناد به عنوان جانشین پول نقد شده است. مهمترین اسناد تجاری شامل برات ، سفته ، چک و رسید قبض انبار می باشد که قانونگذار برای استفاده از انها شرایط شکلی و ماهوی خاصی را پیش بینی نموده است . به طور معمول هریک از طرفین اسناد تجاری مسئولیت خاص خود را دارد و بایستی در موقع مقتضی به آن عمل نماید . سوالی که در اینجا مطرح می شود اینست که آیا طرفین می توانند با درج شروطی در سند مسئولیت خود را افزایش ، کاهش و یا حتی ساقط نمایند ؟ حدود این شروط در قانون تجارت ایران ، کنوانسیون 1930 ژنو درباره برات و یا قانون اسناد تجاری انگلستان در این باره چگونه ترسیم شده اند ؟ در برخی شرایط به طرفین اجازه داده شده است که مسولیت خود را کاهش داده و یا با افزایش مسئولیت طرف دیگر در سند تجاری ممسئولیت خود را ساقط نمایند و در برخی موارد قانونگذار این اجازه را طرفین نداده است .