آموزش گرامر همواره بخشی سخت و طاقت فرسا از آموزش زبان به شمار می رفته است، که معلمان برای آموختن آن به دانش آموزان متحمل صرف وقت و انرژی فراوانی می شده اند. از جانب دیگر دانش آموزان نیز علاقه ای به یادگیری آن ندارند چون موجب خستگی آن ها می شود. تحقیق حاضر دو نوع فعالیت کلاس برای آموزش گرامر را مورد بررسی قرار می دهد. این تحقیق می کوشد تا به مقایسه بازی های آموزشی زبان و فعالیت های سنتی و متداول که در مدارس ایران به طور معمول از ان ها استفاده می شود بپردازد. از این رو، شصت و یک دانش آموز دبیرستانی نمونه دولتی نیکشهر در قالب دو گروه مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه اول یا همان گروه کنترل مطابق برنامه درسی مدارس ایران به یادگیری ساختارهای دستوری پرداختند. در مقابل، گروه دوم در مرحله تمرین ساختارهای دستوری از بازی و فعالیت های سرگرم کننده بهره بردند. شیوه ی این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود. برای اندازه گیری میزان دقت و صحت ساختارهای گرامری و انگیزش دانش آموزان از آزمون ها و پرسش نامه هایی که برای این منظور تهیه شده بود استفاده شد. در پایان پس از تجزیه و تحلیل نتایج این ازمون ها از طرریق نرم افزار آماری spss این نتایج به دست آمد: دانش آموزان گروه آزمایش به طور معناداری از انگیزه ی بیشتری برای یادگیری گرامر برخوردار بودند اما میزان دقت آن ها در ساختار های گرامر تفاوت چندانی با گروه کنترل نداشت.