نهج البلاغه پس از قرآن کریم، ارزشمندترین کتاب هدایت و انسان سازی است که در جای جای آن، انعکاس آیات آسمانی قرآن، مشهود است. این کتاب ارزشمند از لحاظ ادبی بالاترین درجه فصاحت و بلاغت را در بین ادبا و شعرا و دانشمندان از زمان پیدایش تاکنون به خود اختصاص داده است. امام علی (ع) در نهج البلاغه بارها به آیات قرآنی استشهاد نموده است. روح و جان متعالی امام علی (ع) آن قدر با قرآن پیوند عمیق و زیبا برقرار کرده است که هر محقق طالب حقیقت و تشنه کشف ارتبط قرآن با نهج البلاغه است را به سمت خود می کشاند زیرا او قرآن مجسدو او آیینه تمام نمای قرآن است. عده ای امام علی (ع) را قرآن ناطق و کتاب قرآن را قرآن صامت می نامند. سید رضی (ره) کتاب نهج البلاغه را مجموعه ای از خطبه ها، نامه ها و حکمت های امام علی می داند که آن را به دلیل محتوای علمی تاریخی و سیاسی و ادله قرآنی و بلاغت و فصاحت موجود در آن جمع آوری نموده است تا این میراث گرانقدر و گوهربار بر اثر گذر زمان به فراموشی سپرده نشود. به همین علت خود را ملتزم به تألیف کتاب نهج البلاغه در قرن چهارم هجری نمود. این کتاب نفیس بعد از گذشت حدود 1000 سال همچنان دارای بار علمی خاص خود می باشد و هر قدر مفسرین و شارحان و دانشمندان اهل قلم درباره آن می نویسند متوجه می شوند هنوز نتوانسته اند اندکی از معانی و مفهوم این کلام گهربار امام علی (ع) در نهج البلاغه را تبین نمایند. این تحقیق درباره ی تجلّی آیات قرآنی یا مویدات قرآنی نامه امام علی (ع) به مالک اشتر می باشد. البته باید گفت این نامه دارای جایگاه بالایی بوده و بزرگترین نامه امام در نهج البلاغه می باشد که امام آن را به یکی از نزدیک ترین افراد خود هنگام اعزام به فرمانداری مصر نوشت در این نامه امام منشور حکومت داری و چگونگی برخورد با ظالم و مظلوم و رعیت را به صورت مکتوب با الهام از آیات قرآنی ترسیم نموده است .