تکنیک کاشیکاری معرق از جمله فنون تزیینی است که در معماری اسلامی به صورت های مختلفی اجرا شده است. مداخلات متنوع مرمتی در برخورد با کمبودهای این تزیین در بناها، شیوه های مختلف مرمتی را در آن ایجاد نموده است. در پژوهش حاضر، اهدافی همچون چگونگی پیدایش و سیر تکاملی، گردآوری و طبقه بندی تکنیک های اجرایی، بررسی شیوه های مرمتی در کاشی معرق ارزیابی می شود. همچنین مرمت های صورت گرفته در زمینه این تکنیک، در سه بنای مطالعاتی بقعه شیخ عبدالصمد، مسجد شاه مشهد و مسجد کبود تبریز با برشمردن محاسن و معایب آن در راستای اصول و توصیه های مرمت مدرن و آکادمیک ارزیابی و راه کارهای بومی و روش های کاربردی منطبق بر آنان در جهت بازسازی، موزون سازی و تکمیل بخش های کمبود کاشی معرق بررسی می شود. از طرفی مشکلات طرح های اجرایی مرمت کاشی در جهت حفاظت و مرمت ارزیابی می گردد. در این تحقیق شیوه های کاربردی و روش های توصیفی، تحلیلی و مقایسه ای استفاده می شود و مطالعات بر مبنای گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و پژوهش های میدانی صورت می پذیرد. این پژوهش، به پیدایش شیوه های متناقض و غیر هماهنگ در مرمت های انجام شده و معیارهای دخیل در اتخاذ روش صحیح مرمت که منجر به هماهنگی و یا عدم آن در روش های معمول مرمت کاشی معرق در ایران شده، می پردازد و راه کارهای مناسب و روش های کاربردی منطبق با اصول در جهت بازسازی و تکمیل بخش های کمبود کاشی معرق را ارائه می دهد. در نهایت با در نظر گرفتن تمایزات و اجزای مادی شیوه های مرمتی در مقایسه با بخش های اصیل و کیفیات بخش های کمبود توصیه هایی را ارائه می دهد.