پژوهشگران و زبان شناسان در دهه های اخیر اهمیت زیادی به گویش ها داشته اند وآن بخاطر نزدیکی ومشتق شدن این گویش ها از زبان های عربی فصیح است. واین پژوهشها به صورت آشکار درغنی سازی زبانها وتغییر وتحول آن به شکلی بهتر سهیم بوده وکشف کردن جنبه هایی از آن که تا کنون مورد تحقیق وپژوهش قرار نگرفته، پرداخته است. وهرچند که پژوهش وتحقیق ما در گویش های عربی معاصر افزون یابد قضایا وامور مهمّی برای ما کشف وظاهر میگردد، و یقین پیدا می کنیم که گویش ها هنوز هم عناصری قدیمی که در نزد عربهای قبل از اسلام ودر قرآن کریم رایج بوده آن ها را در بردارد. گویش های معاصر اگر چه در محیط های مختلف پیشرفت نمود، اما این پیشرفت وتحول در میان آنها فاصله انداخت، ورنگی محلی در بعضی از پدیده های آن ایجاد کرد، وبه ویژگی ها وآثار وشکل های زیادی که زبان عربی از گذشته به آن شناخته می شد، حفظ نمود. ویکی از این گویش های عربی معاصر که شایسته ی پژوهش وبحث علمی است، گویش عربی خوزستانی است، که به زبان عربی فصیح نزدیک است و تا کنون مفردات زیادی را در خود حفظ ونگهداری می کند، وهمچنان به ویژگی ها وجنبه های صرفی ونحوی وصوتی که ریشه در زبان عربی فصیح دارد برخوردار است. در این پایان نامه به پژوهش میدانی در استان خوزستان مبادرت ورزیدیم. واز طریق آن، گویش رایج را برای ساکنان عرب آن منطقه مورد کاووش وبررسی قرار دادیم، وبه جستجو وبحث در خاستگاه واصالت مفردات آن گویش دنبال کرده وسپس به دنبال ریشه های مفردات آن در زبان عربی فصیح وقرآن کریم پرداختیم. ودر پژوهش خود به این نتیجه رسیدیم که بسیاری از مفردات این لهجه به زبان عربی فصیح وقرآن کریم نزدیک است، واین بهترین دلیل وشاهدی بر فصاحت وشیوایی واصالت آن و روی آوردن آن به سوی زبان عربی فصیح است.