شهر ایلام طی دهه های اخیر رشدی شتابان و لجام گسیخته و بی قواره داشته و نوعی شهرسازی نااندیشیده و ناپایدار در آن به وقوع پیوسته است. در این شهر مسائلی همچون افزایش جمعیت و مهاجرت موجب گسترش شهر به جانب نواحی بالقوه خطرناک، گسستگی بافت شهری (فضاهای خالی درون شهر)، رشد لجام و بی قواره (رشد شتابان توسعه کالبدی) می گردد. برنامه ریزی کاربری اراضی شهری به عنوان هسته اصلی برنامه ریزی شهری نقشی مهم در ساماندهی فضایی - مکانی شهرها ایفا می کند و ارزیابی چگونگی برنامه ریزی کاربری اراضی شهری مهم تر از آن می باشد. در پژوهش حاضر سعی می شود به طور خلاصه به معرفی نوشهرگرایی و اصول پیشنهادی آن برای برنامه ریزی کاربری اراضی شهری از جمله پیاده مداری ، اتصال و پیوستگی، ایجاد کاربری های مختلط و ایجاد گونه های مختلف مسکن در بافت و ... بپردازد. هدف از این پژوهش تحلیل کاربری اراضی شهر ایلام از منظر نوشهرگرایان از طریق بررسی کمی و کیفی کاربری ها، اصول 12 گانه ی نظریه نوشهرگرایان و نیز دستیابی به الگوی متناسب صورت گرفته است که با روش توصیفی – تحلیلی انجام شده است و اطلاعات لازم برای انجام این تحقیق با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و اسنادی که در رابطه با این موضوع انجام پذیرفته جمع آوری شده است. جامعه آماری این پژوهش ساکنان شهر ایلام است. حجم نمونه به تناسب نیاز، بر اساس فرمول کوکران به تعداد 383 نفر به عنوان حجم نمونه تعیین شده است که در سطح شهر توزیع شده است، همچنین برای تجزیه و تحلیل از نرم افزار gis و شاخص رضایتمندی هال، ین و تن و نرم افزار spss استفاده گردیده است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که سطح سرانه اختصاص یافته به کاربریهای شهر ایلام بر دیدگاه نوشهرگرایانه استوار نیست و فاکتورهای 12 گانه ی محدوده مورد نظر رعایت نشده است. در توزیع فضایی کاربریها به عامل سازگاری کاربریها و انسان مداری توجه نشده است. همچنین مردم از دسترسی به کاربریها در شهر ایلام رضایت ندارند.