هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه هوش معنوی و اعتماد آفرینی مدیران در آموزش و پرورش شهر تهران است. روش پژوهش از لحاظ هدف کاربردی، از لحاظ افق زمانی، مقطعی و از لحاظ روش گردآوری اطلاعات، توصیفی-زمینه یابی پیمایشی بوده است. جامعه آماری تحقیق کلیه شامل کلیه مدیران شاغل در مدارس متوسطه آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصیلی 93-92 می باشد. که بر طبق آمار تعداد آنان در حدود 1300 نفر گزارش شده است. با مراجعه به جدول مورگان تعداد 297 نمونه برای جامعه با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده از جامعه آماری انتخاب شده است که پس از حذف پرسشنامه های مخدوش (تعداد 10 پرسشنامه) تعداد 287 پرسشنامه جهت تجزیه و تحلیل مورد ارزیابی قرار گرفت. برای سنجش اعتمادآفرینی از پرسشنامه استاندارد پاپن (2003) و برای سنجش هوش معنوی نیز از پرسشنامه م هوش معنوی بدیع و همکاران (1389)راستفاده شده است. روایی پرسشنامه ها از طریق روایی صوری و محتوایی و پایایی آنها با اجرای آزمایشی پرسشنامه در نمونه ای با حجم 30 نفر از طریق آلفای کرونباخ 0.840 برای پرسشنامه اعتماد و 0.834 برای پرسشنامه هوش معنوی برآورد گردیده است. برای تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده رای توصیف داده¬ها از جداول توزیع فراوانی، نمودار خطی میانگین¬ها، شاخص¬های مرکزی نظیر میانگین، انحراف استاندارد و چولگی و کشیدگی استفاده شده است. آنگاه برای تحلیل آماری فرضیه های پژوهش از آزمون¬های مناسب آمار استنباطی از جمله آزمون همبستگی اسپیرمن، و آزمون من ویتنی و کروسکال والیس استفاده شد.. نتایج بدست آمده نشان داده که رابطه معناداری بین هوش معنوی و اعتمادآفرینی مدیران در آموزش و پرورش شهر تهران وجود دارد.