رفتار سازه های فولادی در برابر بارهای لرزه ای به طور مستقیم وابسته به عملکرد اتصالات آنها در انتقال نیروهای برشی و خمشی است. برای طراحی اتصالات خمشی تیر به ستون در سازههای فولادی از تئوری کلاسیک تیرها استفاده می شود، که بر آن اساس، در مقاطع h شکل مقدار عمدهای از نیروهای خمشی به وسیله بالهای تیر و مقدار نسبتاً کمی از طریق جان تیر به ستون منتقل می گردد. در انتقال برش در این نوع اتصالات، بخش عمدهای از برش توسط جان تیر انتقال می یابد و مقدار کمی که حدوداً زیر 10 درصد است، توسط بالها انتقال پیدا می کند. بنابراین اتصال جان تیر به ستون برای انتقال برش در اتصالات خمشی تیر به ستون از اهمیت ویژهای برخوردار است. به عبارت دیگر، اگر اتصال جان تیر به ستون حذف گردد، مقدار زیادی از ظرفیت برشی سیستم کاسته می شود. از سوی دیگر، تجارب زلزله های گذشته مواردی از اتصالات تیر به ستون را نشان داده است، که درحالیکه تنها بین بال تیر و ستون اتصال قابل قبولی وجود داشته، و اتصال جان تیر به صورت مطلوب نبوده، در مقابل زلزله عملکردی بهتر از حد مورد انتظار، از خود نشان داده اند. در نتیجه، این ایده که ضعف اتصال در قسمت جان تیر سبب تضعیف قابل توجه ظرفیت باربری سیستم می گردد، ممکن است با واقعیت انطباق کمتری داشته باشد. در این تحقیق سعی شده با مقایسه اتصالات متفاوت به یک نوع اتصال مناسب که رفتاری بهینه داشته باشد، رسید.برای این منظور 7نوع اتصال تیر به ستون با ورقهای اتصال متفاوت مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته اند. پنج عدد از آنها اتصالات رایج و مورد استفاده در بازار می باشد و دو عدد دیگر اتصالات بهینه بیان شده در مقالات پیشین می باشند که ورد بررسی قرار گرفته اند. اتصالات در نرم افزار ansys مدلسازی شده و پس از طراحی با مقایسه خروجی های نرم افزار اتصال بهینه بدست آمده است. بررسی های انجام شده نشان می دهد اتصالات پیشنهادی در مقالات دارای گیرداری در حد بالایی می باشد و در محاسبات نیز با دقت زیادی می توان آنها را به صورت گیردار فرض کرد.