به منظور بررسی اثر شوری و نیتروژن بر خصوصیات رویشی و عملکرد منداب، آزمایشی در ایستگاه تحقیقات شوری واقع در شهرستان صدوق متعلق به مرکز ملی تحقیقات شوری یزد به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. تیمارها شامل سه سطح شوری آب آبیاری (2، 7 و 14 دسی زیمنس بر متر) به عنوان فاکتور اصلی و سه سطح نیتروژن (0، 50 و 100 کیلوگرم در هکتار) به عنوان فاکتورفرعی در نظرگرفته شد. نتایج نشان داد که با افزایش شوری آب آبیاری شاخص سطح برگ، ارتفاع و تعداد شاخه های فرعی، عملکرد دانه و اجزای آن (تعداد خورجین در ساقه ی اصلی، تعداد خورجین در شاخه های فرعی، تعداد دانه در خورجین و وزن هزاردانه)، عملکرد بیولوژیک، عملکرد روغن و محتوای پتاسیم اندام هوایی به طور معنی‎داری کاهش یافت. محتوای سدیم اندام هوایی و نسبت سدیم به پتاسیم به طور معنی داری تحت شرایط شوری افزایش یافت. خصوصیات رویشی، عملکرد دانه و اجزای آن، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، عملکرد روغن و محتوای پتاسیم با افزایش نیتروژن به طور معنی داری افزایش یافت. در مقابل محتوای سدیم و نسبت سدیم به پتاسیم با افزایش نیتروژن کاهش یافت. بالاترین عملکرد بیولوژیک ( 43/4200 کیلوگرم در هکتار) در تیمار شوری 2 دسی زیمنس بر متر و تیمار 100 کیلوگرم نیتروژن در هکتار بدست آمد و همچنین کمترین آن ( 21/1637 کیلوگرم در هکتار) در تیمار شوری 14 دسی زیمنس بر متر و تیمار عدم کاربرد نیتروژن مشاهده شد. بالاترین (33/1255 کیلوگرم درهکتار) و کمترین (46/276 کیلوگرم در هکتار) عملکرد دانه به ترتیب در تیمارهای شوری آب آبیاری 2 دسی زیمنس بر متر و 100 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و شوری 14 دسی زیمنس بر متر و عدم کاربرد نیتروژن به دست آمد. نتیجه گیری می شود که نیتروژن می تواند به عنوان یک فاکتور مهم جهت کاهش برخی اثرات سوء شوری در نظر گرفته شود.