پژوهش حاضر، تأثیر 6 هفته تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی را بر سطوح sicam-1 سرمی و شاخص مقاومت به انسولین در زنان تمرین نکرده مورد مطالعه قرار داده است. روش شناسی:44 زن تمرین نکرده¬ی سالم با میانگین سنی1/6±20/23 سال و شاخص توده¬ی بدنی3±20/84 کیلوگرم بر مترمربع به صورت هدفمند انتخاب و سپس به شکل تصادفی در چهار گروه: استقامتی، قدرتی، ترکیبی و کنترل (هر گروه 11 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه های تمرینی، به مدت شش هفته ، سه جلسه در هفته، تمرین کردند.برنامه¬ی تمرین استقامتی شامل بلوک¬های ایروبیک بود که با شدت 60 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب انجام شد. برنامه¬ی تمرین مقاومتی به صورت کار با وزنه بود و با شدت 60 تا 75 درصد یک تکرار بیشینه در نظر گرفته شد. در روند برنامه¬ی ترکیبی، افرادیک جلسه برنامه¬ی تمرین قدرتی وجلسه¬ی بعد، برنامه¬ی تمرین استقامتی را همانند گروه های تمرین استقامتی و مقاومتی انجام دادند.گروه کنترل بدون برنامه¬ی تمرینی بود.خونگیری پس از 12 ساعت ناشتایی در حالت پایه (24 ساعت قبل از شروع برنامه¬ی تمرینی) و مجدداً 36 ساعت پس از خاتمه تمرینات انجام شد. نتایج: یافته¬های پژوهش با استفاده از آزمون آنوای تکراری نشان داد که سطوح sicam-1 در گروه قدرتی (000/0=p) و ترکیبی (0/000=p)کاهش معنادار داشت، ولی در گروه استقامتی این کاهش معنادار نبود. همچنین تغییرات انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در هیچ¬یک از گروه¬ها معنادار نبود. اما مقادیر گلوکز ناشتا در گروه ترکیبیافت معناداری داشت (0/01p=)، درحالی که در سایر گروه¬ها بدون تغییر بود. همچنین، در ارتباط با هیچ¬یک از متغیرها، تغییرات بین گروهی معناداری مشاهده نگردید. نتیجه¬گیری: به نظر می¬رسد که تمرینات ترکیبی در مدت و شدت اعمال شده، بر سطوح مولکول چسبان و شاخص مقاومت به انسولین در زنان تمرین¬نکرده سالم تأثیر بیشتری دارد و برای بهبود این شاخص ها، اجرای همزمان تمرینات استقامتی و مقاومتی، در مقابل انجام هر یک به تنهایی، موثر¬تر است.