در ادبیات مدیریت ، خویشتن شناسی به شناخت خود ، پی بردن به شخصیت خود ، کنترل رفتار و کردار و چیرگی به آن دلالت دارد . همچنین بر فراگیری دانش خویشتن شناسی به عنوان عامل موثر در تطبیق سازمان با رفتار انسان ها تأکید شده است . در ادامه ، از خویشتن شناسی به عنوان پیش شرط بهداشت روانی و شناخت دیگران یاد شده است . این بدین معناست که افزایش درک ، بینش و آگاهی مدیر خود ، افزایش بهره وری فردی و بهبود روابط انسانی وی را در پی خواهد داشت . مقاله حاضر اثر خویشتن شناسی بر رضایت شغلی را بررسی می کند. در این پژوهش از یک طرح آزمایشی – مداخله ای استفاده شده است . مورد مطالعه کارکنان دانشگاه صنعتی شیراز است. گروه مورد تحقیق شامل 20 نفر از کارکنان دانشگاه صنعتی شیراز می باشد که به روش انتخاب تصادفی از بین کل کارکنان (120) نفر انتخاب شده اند . برای جمع آوری داده ها از طریق اجرای پیش آزمون و پس آزمون بر گروه مورد مطالعه ، شاخص رضایت شغلی(jdi )(1969) مورد بررسی قرار گرفت . تحلیل داده ها نشانگر این است که کسب مهارت های خویشتن شناسی تأثیر چشمگیری بر افزایش رضایت شغلی دارد . تحلیل داده ها نشان داد که کسب مهارت های خویشتن شناسی بر افزایش رضایت شغلی تاثیر معنا داری دارد . همچنین بین برخی از مولفه های این دو متغیر نیز روابط مثبت معنا داری وجود دارد . از میان متغیرهای جمعیت شناختی هیچکدام رابطه و تفاوت معناداری با رضایت شغلی ندارد . در مجموع می توان گفت که کسب مهارتهای خویشتن شناسی می تواند پیش بینی کننده رضایت شغلی باشد .