قرآن و روایات شماری از گفت¬وگوهای پدران با فرزندان را در بر دارند که در این نمونه¬ها، متناسب با موضوع گفت¬وگو و هدف مورد نظر از آن، و نیز شرایط و وضعیّت طرف مقابل، شیوه¬های برجسته و متمایزی بکار گرفته شده است. تا در رسیدن به نتیجه مطلوب گفت¬وگو، خواه قانع سازی طرف مقابل یا تقریب دیدگاه¬های طرفین، اثربخشی مفیدی داشته باشد. در این پژوهش نگارنده در حدّ وسع به بررسی انواع شیوه¬های بکار گرفته شده و محتوای مطرح شده در این گفت¬وگوها پرداخته است. با هدف شناخت و آگاهی بر این گفت¬وگوها و استفاده از آنها بعنوان یک اسلوب و روش تربیّتی در باز کردن و گشودن کانالهای ارتباطی با فرزندان مطابق مسلک قرآنی، چرا که از طریق گفت¬وگو پایه¬های عقیدتی نزد فرزندان تقویت و مفاهیم تربیّتی در آنان کاشته می¬شود. و اندیشه¬های باز بر متغیرات عصر و زمانه شکل می¬گیرد و این چنین نمی¬شود مگر با ایمان به ضرورت هدف قرار دادن قرآن به عنوان شاه¬راهی برای حیات و منبعی برای دانش و معرفت. بخاطر محقّق شدن اهداف مورد نظر، این پژوهش در چند فصل تنظیم شده است. ابتداء مفهوم گفت¬وگو در تربیّت اسلامی از طریق معانی لغوی حوار(گفت¬وگو) در لغت عربی و معنای اصطلاحی آن و دلالت¬های تربیتی¬اش بررسی شده است. سپس آداب و شرایطی که قرآن و روایات ارائه داده تا آدمی در پرتو آنها توان یابد، گفت¬وگوی مفیدی انجام دهد و به راحتی بتواند پیام خویش را به دیگران برساند ذکر شده است. و در ادامه به بیان نقش گفت¬وگو در رابطه¬ی بین پدران و فرزندان پرداخته و در نهایت مبانی ارتباط پدران با فرزندان و شیوه و محتوای گفت¬وگوی آنان را تبیین کرده¬ است. روش تحقیق مورد استفاده اسنادی وکتابخانه¬ای است.