هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش توسعه صنعت گردشگری ورزشی در اشتغال زایی و ارائه مدل اشتغال زایی می باشد. روش پژوهش حاضر علی - مقایسه ای بوده که به صورت میدانی اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش شامل محققان و کارشناسان دارای حداقل 10 سال تجربه کاری می باشند. حجم تقریبی جامعه آماری 2600 نفر در نظر گرفته شد و بر مبنای جدول مورگان 334 نفر به صورت تصادفی – طبقه ای برای نمونه ی آماری انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بوده که با استفاده از نظر کارشناسان روایی صوری آن تایید و با تحلیل عاملی اکتشافی، عوامل اصلی مشخص(8 عامل) و سپس با استفاده از روش معادلات ساختاری مورد تایید قرار گرفتند. برای تعیین پایایی پرسشنامه از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که برابر 90/0 محاسبه شد. جهت آزمون فرضیه های پژوهش از آزمون های ناپارامتریک ویلکاکسون و فریدمن در سطح معناداری05/0 و رگرسیون خطی با استفاده از نرم افزار spss19 استفاده شد. برای تایید مدل مفهومی و آزمون آن نرم افزار لیزرل مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که؛ بین وضع موجود و وضع مطلوب گردشگری ورزشی ایران اختلاف معنی داری وجود دارد. توسعه گردشگری ورزشی اثر معنی داری بر اشتغال زایی دارد. همچنین توسعه گردشگری ورزشی اثر معنی داری بر اشتغال زایی مستقیم، اشتغال زایی مستقیم و فصلی و مستقیم پاره وقت دارد. اما میزان اثر توسعه گردشگری ورزشی بر اشتغال زایی مستقیم و دائمی( 49/0= f، 49/0= p) معنی دار نشد. نتایج نشان داد که توسعه گردشگری ورزشی اثر معنی داری بر اشتغال زایی غیر مستقیم، اشتغال زایی غیر مستقیم دائمی، غیر مستقیم فصلی و غیر مستقیم و پاره وقت دارد. همچنین بین اولویت بندی عوامل موثر بر توسعه گردشگری ورزشی در اشتغال زایی تفاوت معنی داری وجود داشت. بین سه مولفه اشتغال زایی مستقیم و غیر مستقیم(دائمی، فصلی و پاره وقت) در حوزه های مختلف فعالیتی صنعت گردشگری ورزشی به لحاظ آماری اختلاف معنی داری وجود داشت. و در نهایت نتایج نشان دادند که بین اشتغال زایی مستقیم و غیر مستقیم حاصل توسعه گردشگری ورزشی در حوزه های فعالیتی این صنعت اختلاف معنی داری وجود دارد