بسیاری از ورزشکاران به دلیل کمبود وقت مجبور هستند حجم زیادی از تمرین¬های مقاومتی و سرعتی را در یک بازه زمانی محدود انجام دهند. کشتی¬گیران از جمله ورزشکارانی هستند که به سرعت و قدرت نیاز دارند و معمولاً تمرین مقاومتی را پیش یا پس از تمرین تخصصی خود اجرا می¬کنند. از آنجا که هورمون رشد یک هورمون آنابولیک قوی است، استفاده از رویکرد¬های تمرینی موثر برای افزایش حداکثری آن بسیار حائز اهمیت است. لذا، هدف این پژوهش بررسی ترتیب¬دهی آثار تمرین ترکیبی (سرعتی - مقاومتی) در صبح و بعدازظهر بر پاسخ¬ حاد هورمون رشد بود. در این راستا 10 مرد کشتی¬گیر با میانگین سنی 1/3±4/23 سال دو ترتیب متفاوت تمرین سرعتی و مقاومتی (یکی در صبح و دیگری عصر همان روز) را در دو روز جداگانه اجرا کردند. تمرین مقاومتی شامل 1 ست گرم کردنی 15 تکراری با 50 درصد 10 تکرار بیشینه و سه ست 10 تکراری با حدود 75 درصد یک تکرار بیشینه برای شش حرکت: پرس پا، پرس سینه، اسکوات، کشش زیر بغل از بالای سر، اکستنشن پا و پرس سرشانه بود. زمان استراحت بین همه ست¬ها 90 ثانیه بود. پروتکل تمرین سرعتی شامل 8 ست 5 ثانیه¬ای دوی سرعت بیشینه در یک سالن ورزشی مسقف با فواصل استراحتی 30 ثانیه¬ای بود. آزمودنی¬ها به طور تصادفی در دو ترتیب تمرینی مقاومتی – سرعتی و سرعتی – مقاومتی در دو نوبت صبح و عصر شرکت کردند. نمونه¬گیری خون پیش و بلافاصله پس از تمرین صبح و عصر انجام شد. یافته¬های این پژوهش نشان داد که تمرین مقاومتی و سرعتی هر دو باعث افزایش سطح هورمون رشد نسبت به پیش از تمرین شدند، اما این افزایش فقط پس از تمرین مقاومتی معنی¬دار بود. همچنین دو ترتیب متفاوت تمرین ترکیبی (مقاومتی-سرعتی در مقایسه سرعتی-مقاومتی) از نظر پاسخ حاد هورمون رشد تفاوت معنی¬داری با هم نداشتند. به طور کلی اجرای تمرین سرعتی و مقاومتی با فاصله استراحتی حدود هشت ساعته، اثر بازدارندگی بر پاسخ حاد هورمون رشد به وهله دوم تمرین ندارند.