اسکان بشر نقشی تمدن ساز درفرآیند تاریخی توسعه جوامع داشته است در این فرآیند شهرها به مثابه برترین سطح اسکان کانون ایفای این نقش بوده اند یکی از پدیده های مهم اجتماعی و جمعیتی که کشور(ایران) از زمان های بسیار دور تا به حال با آن مواجه بوده مهاجرت و به دنبال آن حاشیه نشینی بوده است این پدیده از عمده پدیده های ناپایدار کننده شهری به ویژه در کشورهای در حال توسعه می باشد از جمله پیامدهای حاشیه نشینی و مهاجرت افزایش بی رویه ی شهرها و در نتیجه ی آن بیکاری شدید افزایش مشاغل کاذب رشد بیمارگونه ی شهرها و افزایش جرم و جنایت،بزهکاری می باشد در این پژوهش سعی شده است به بعضی از علل و عوامل اقتصادی اجتماعی و جمعیتی بر حاشیه نشینی پرداخته و تأثیر آنها را بر این پدیده نشان دهد روش تحقیق در این پژوهش توصیفی پیمایشی با استفاده از ابزار پرسشنامه و مصاحبه در جامعه آماری 1190 نفرو حجم نمونه ی 129 نفر و شیوه ی نمونه گیری تصادفی ساده می باشد.اعتبار و روایی سوالات پرسشنامه از طریق آزمون محتوا و با استفاده از نظرات نخبگان و برای تأیید پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ استفاده شده است نتایج تحقیق این پژوهش نشان می دهد که :بین بعضی از شاخص های متغیرهای اندازه گیری شده مثل(سن، تعداد خانوار، وضع تأهل و جنسیت ،وضع رفاهی خویشاوندان، سواد خویشاوندان، سطح توان مالی خواهر وبرادرو مبدأ مهاجرت)با حاشیه نشینی رابطه ی معناداری وجود ندارد ولی بین شاخص های اندازه گیری شده مثل(شغل،تحصیلات، مهارت های حرفه آموزی، مخارج ماهانه و اتفاق خاص)و حاشیه نشینی رابطه ی معناداری وجود دارد