خاک های متورم شونده از نظر دسته بندی جزو خاک های مشکل دار می باشند. به طورکلی این خاک ها هنگامی که رطوبت محیط افزایش می یابد افزایش حجم می دهند؛ البته لازم به ذکر است که این افزایش حجم برگشت پذیر می باشد یعنی در اثر کاهش رطوبت، کاهش حجم می-یابند. این پدیده در واقع در اثر واکنش فیزیکوشیمیایی خاک و محیط است و میزان تورم به شدت نیروهای جاذبه و دافعه فیزیکی و فیزیکوشیمیایی بستگی دارد. منحنی نگهداشت آب-خاک نشانگر میزان رطوبت خاک در مقادیر مختلف مکش است. مقاومت برشی، ضریب نفوذپذیری، تغییر حجم خاک های غیراشباع تابعی از خصوصیات منحنی نگهداشت آب – خاک می باشد. بنابراین تعیین این منحنی به واسطه ی ارتباط تنگاتنگ آن با سایر خصوصیات هیدرولیکی و مکانیکی خاک های غیر اشباع از اهمیت بالایی برخوردار است. بهسازی (تثبیت) خاک از مسائل مهم مهندسی ژئوتکنیک می باشد. در سال های اخیر برای بهبود خواص مکانیکی خاک ها از روش های مختلف تثبیت خاک از جمله روش های بیولوژیکی که سازگاری بیشتری با محیط زیست دارند استفاده شده است. بدیهی است نخستین گام در جهت شناخت تاثیر این روش های بهسازی بر رفتار خاک های تثبیت شده در ناحیه ی غیر اشباع، بررسی تاثیر این روش ها بر منحنی نگه داشت آب -خاک و رفتار هیدرومکانیکی خاک های تثبیت شده می باشد.