هدف از اجرای این پژوهش مقایسه میزان افسردگی و تاب آوری روانشناختی در کودکان طلاق با کودکان عادی با در نظر گرفتن نقش متغیر تعدیل کننده ی" شیوه های مقابله با استرس" بود . روش تحقیق در این پژوهش ، روش علی-مقایسه ای بود . ابزارهای به کار گرفته شده در این پژوهش شامل پرسشنامه افسردگی کواکس ( cdi ) و پرسشنامه تاب آوری کونر-دیویدسون ( cd-irs ) و پرسشنامه مهارت های مقابله ای کرمی-زینلخانی میباشد . جامعه آماری در این پژوهش شامل دانش آموزان مدارس مقطع راهنمایی و دبیرستان منطقه 1و 2 و 9 . تعداد نمونه پژوهش 100 نفر است که 50 کودک طلاق به صورت نمونه گیری هدفدار انتخاب گردیده و 50 کودک عادی نیز از همان مدارس و از همان کلاسهای دانش آموزان طلاق به صورت تصادفی انتخاب گردیده اند . نتایج حاصله حاکی از آن بود که میزان افسردگی کودکان طلاق در مقایسه با کودکان عادی بیشتر است و میزان تاب آوری روانشناختی کودکان طلاق از کودکان عادی کمتر است ؛ همچنین متغیر تعدیل کننده شیوه های مقابله با استرس در میزان افسردگی و تاب آوری کودکان طلاق نقش دارد به گونه ای که کودکان طلاقی که از شیوه های مقابله با استرس مسأله مدار استفاده میکنند نسبت به کودکانی که از شیوه های مقابله با استرس هیجان مدار استفاده میکنند از افسردگی کمتری ، رنج میبرند و تاب آوری بیشتری از خود نشان میدهند . متناسب با یافته های پژوهش ، توجه به کودکان طلاق و آموزش مهارت های لازم ( تاب آوری و مهارت های مقابله ای ) به ویژه در مدارس که منجر به ارتقای سطح روابط این کودکان با جامعه و افزایش سطح عملکرد آنها در زمان حاضر و همچنین در آینده ی آنها میگردد ، پیشنهاد میشود .