سابقه و هدف: واریس یکی از بیماری هایی است که به طور عمده در دیواره ی وریدهای قسمت تحتانی ساق پا اتفاق می افتد و باعث تجمع زیاد خون و تورم در پاها می گردد. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر یک دوره تمرین در آب بر علائم بالینی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به واریس می باشد.. مواد و روش ها: تعداد 40 زن غیر ورزشکار مبتلا به واریس خفیف با میانگین سنی 721/8±41 سال و میانگین وزنی 183/10±72/69 کیلوگرم انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین در آب و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرین در آب به مدت 18 جلسه با تواتر سه جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه با شدت 60-50 درصد میانگین حداکثر تعداد تکرار برای هر فرد انجام شد. قبل و بعد از پروتکل تمرینی محیط دور مچ و ساق پا، شدت درد و کیفیت زندگی بیماران به ترتیب با استفاده از متر نواری، مقیاس vas و پرسشنامه sf-36 سنجیده شد. داده ها با استفاده از تی همبسته، ویلکاکسون، تی مستقل و یوی من ویتنی در سطح معنی داری 05/0>p مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان داد که برنامه تمرین در آب بر شدت درد هنگام ایستادن(000/0=p)، میزان تورم مچ پا(015/0=p)، و بهبود کیفیت زندگی(000/0=p) زنان مبتلا به واریس تاثیر معنی داری دارد، ولی بر محیط دور مچ و ساق پای زنان مبتلا به واریس تأثیر معنی داری ندارد (05/0<p). نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان داد تمرین در آب بر کاهش شدت درد، تورم مچ پا و بهبود کیفیت زندگی زنان مبتلا به واریس تأثیر مثبتی دارد. نتایج این پژوهش می توان برای تنظیم برنامه های توانبخشی این بیماران استفاده کرد.