کلیله و دمنه مجموعه داستان هایی از زبان حیوانات است که در عصر ساسانیان از سانسکریت به پهلوی ترجمه شده است؛ سه قرن پس از آن عبدالله ابن مقفع آن را به عربی ترجمه کرد، متن عربی کلیله و دمنه با از بین رفتن متن پهلوی آن تنها ملاک و پایه همه ترجمه ها بوده که به مرور زمان از این کتاب به زبان های مختلف جهان صورت گرفته است. در نیمه اول قرن ششم نخستین ترجمه کامل کلیله و دمنه به زبان فارسی با قلم توانای ابوالمعالی نصرالله منشی انجام پذیرفت؛ پس از ابوالمعالی، کلیله توسط حسین بن علی واعظ کاشفی سبزواری تهذیب شد. در این رساله تمام حکایت های دو اثر از لحاظ عناصر داستان از جمله: زاویه دید، شخصیت ها، گفتگو، پیرنگ و پیام که نسبت به عناصر نوظهور دیگر در ادبیات مانند زمینه چینی، گره افکنی، کشمکش و .... که از نمود بیشتری در حکایت کلیله و دمنه برخوردار هستند را مورد بررسی قرار داده شد.