امروزه به دلیل گسترش روزافزون وسایل ارتباط جمعی و تنوع بی بدیل آن ها، دسترسی و حصول اطمینان به اخبار موثق و قابل اعتماد با سختی مواجه گردیده است؛ تا جایی که نه تنها افراد حقیقی بلکه اشخاص حقوقی و به بیان بهتر دولت ها هم از گزند اخبار نادرست در امان نمانده اند. از این منظر توانایی دولت ها به عنوان حافظان امنیت مادی و معنوی مردمان تحت حکومتشان در مواجه با این اخبار مخرب و اثرگذار، بسیار محدود و ناچیز است و امکان مقابله و محاجه با منتشر و پخش کنندگان اخبار نادرست تقریباً ممکن نیست. عدم الزام به تصحیح و پاسخگویی در قِبال اخبار نادرست و بی اساس منتشرشده از سوی صاحبان رسانه، باعث ایجاد تخریب و تخطئه ی حاکمان توسط ملت ها گردیده و بی ثباتی و نا امنی روانی را به وجود آورده است. شاید کمترین توقع از نهادهای مهم و تأثیرگذار بین المللی در این خصوص طراحی و تدوین مقررات بازدارنده و اِعمال مجازات عبرت آموز است. سوال جدی و اساسی که سعی شد در این اثر برای آن پاسخی مهیا کرد، این است که چرا نهادهای تأثیرگذار و البته قدرتمند نمی توانند و یا به بیان بهتر نمی خواهند در این خصوص اقدام عاجلی را انجام دهند؟ چرا از ظرفیت حقوق بین الملل ارتباطات در تصویب قوانین و عهدنامه های بازدارنده استفاده نمی گردد؟ و هزاران چرای بی پاسخ دیگر؟! واژگان کلیدی: انتشار و پخش اخبار نادرست، رسانه ها، پاسخگویی دولت ها، حقوق بین الملل ارتباطات.