چکیده: فسخ به معنی بر هم زدن عقد، یکی از اسباب سقوط تعهدات می باشد که در حقوق اسلام و حقوق موضوعه ایران به رسمیت شناخته شده است و فسخ طبق تعریف حقوقدانان عبارت است از: پایان دادن به هستی حقوقی قرارداد به وسیله ی یکی از دو طرف یا شخص ثالث و در معنای اعم به معنی: پایان دادن به هستی یک عمل حقوقی می باشد. و فسخ در قانون مدنی یک حق مالی، قابل انتقال و قابل سقوط و اسقاط می باشد و در قانون مدنی ایران مواد قابل توجهی راجع به احکام و آثار و شرایط فسخ آورده شده است ولی در قانون تجارت مواد اندک و بعضاً دارای ابهام به این موضوع مهم اختصاص یافته است که آشنایی با احکام و آثار و شرایط خاص فسخ در قانون تجارت به درک بهتر و عمیق تر موضوع کمک می کند که در نهایت این امر به مقایسه ی تطبیقی و تحلیلی این نهاد مهم و کاربردی حقوق ایران، در قانون مدنی و قانون تجارت می انجامد.