عملکرد سازه های بتنی مسلح بطور چشمگیری، وابسته به نحوه اجرای اتصال و اعضای متصل به آن مانند تیر و ستون است. برای هرچه بهتر کردن رفتار سازه ای، اتصالات بایستی رفتار شکل پذیری از خود نشان داده و بر اساس فلسفه ستون قوی – تیر ضعیف طراحی گردند. در مواردی که اتصال فاقد شکل پذیری ، مقاومت یا سختی کافی باشد، لازم است تا اقدامی جهت بهسازی آن انجام پذیرد. راه های بسیاری جهت بهسازی این گونه اتصالات وجود دارد. در تحقیق حاضر، استفاده از صفحات فلزی محصورکننده برای بهبود خواص مکانیکی اتصالات تحت اثر بارهای محوری و چرخه ای رفت و برگشتی، با استفاده از روش اجزای محدود مورد کنکاش قرار گرفته است. به این صورت که ابتدا مدل اولیه اجزای محدود ساخته شده و سپس نتایج آزمایشگاهی برای صحت مدل سازی استفاده گردیده است. در نهایت، تحلیل های نهایی بر روی مدل های مقاوم سازی شده بوسیله صفحات فلزی در تیر یا ستون یا در هر دو مورد با متغیرهایی نظیر ضخامت ورق دور تیر، ستون و بارمحوری در نرم افزار اجزای محدود abaqus انجام پذیرفته است و در پی آن، پس از تجزیه و تحلیل اطلاعات، نتیجه گیری هایی که از تحلیل ها به دست آمده، بیان شده است که در اغلب موارد منجر به نتایج مطلوب شده اند. بر اساس تحلیل های متفاوت برای نمونه های مورد نظر، نتایج متعددی حاصل گردید که نشان از تأثیر مثبت بکارگیری صفحات فولادی برای مقاوم سازی اتصالات تیر به ستون بتنی می باشد. از این نتایج می توان به این نکته اشاره کرد که، بدون توجه به اندازه بار محوری، استفاده از ورق فولادی(جکتینگ) سبب افزایش سختی مماسی اتصال می شود و این افزایش سختی در اکثر موارد بیش از افزایش ظرفیت نهایی اتصال است. ولی در موارد بار محوری بالا، افزایشی که در ظرفیت نهایی اتصال مشاهده می شود بیشتر از افزایش سختی است. هم چنین بسته به اندازه بار محوری، ورق فولادی(جکتینگ)می تواند تا 7 برابر ظرفیت اتصال را افزایش دهد و برای اتصالات با نیروی محوری بالا، ظرفیت و شکل پذیری را به حالت بهتر، یعنی حالتی که بار محوری متوسط است بر می گرداند.