وامق و عذرا از جمله عشّاق مشهور و نام آور ادب فارسی هستند که داستان عشق شان، دست مایه ی سروده های برخی از شاعران قرار گرفته و عنوان مثنوی آنها را به خود اختصاص داده است. در این پژوهش، پس از معرّفی دو منظومه ی وامق و عذرا نامی اصفهانی و شعیب جوشقانی و مطرح کردن آرای نظریه پردازان حوزه ی زبان،تصویر، روایت، به بررسی و تحلیل نکات زبانی(قاعده کاهی، قاعده افزایی) ، تصویری و روایی در این دو مثنوی، پرداخته شده است. تحلیل ساختار زبانی این اثر، با استفاده از چارچوبها و الگوهای صورت گرایی و ساختار گرایی انجام گرفته است. بر این اساس تحلیل ها حاکی از آن است که هر دو شاعر در سه سطح آوایی، واژگانی و نحوی به اشکال مختلف، سبک خود را به نمایش گذاشته اند. نتیجه ی به دست آمده، نشان می دهد با وجود بهره جستن هر دو شاعر از عناصر بلاغت و زیبایی های کلامی، می توان مثنوی شعیب جوشقانی را به دلیل گستردگی کاربرد و تنوع این عناصر، در جایگاه برتری قرار داد. تفاوت رویکرد دو شاعر در شیوه ی داستان پردازی و ساختار روایت نیز، از دیگر موارد به دست آمده است.