چکیده زمینه و هدف: شناسایی عوامل موثر در بقای کوتاه مدت و بلندمدت بیماران یکی از دغدغه های مهم جامعه پزشکی می باشد. با تعیین عوامل خطر در یک بیماری می توان اطلاعات با ارزشی کسب نمود. در برخی از موارد، مانند وقتی که مشاهدات ناتمام زیاد باشند، به کارگیری مدل های استاندارد بقاء برای تجزیه و تحلیل ممکن است باعث عدم دستیابی به برخی از اطلاعات شود. هدف این مطالعه به کارگیری مدل های شفا یافته نمایی، لوگ-نرمال، لوگ-لجستیک، گاما و وایبل و نیز مدل شفایافته نیمه پارامتری و نیز مدل شفایافته نیمه پارامتری کاکس در تعیین عوامل خطر بیماران مبتلابه تالاسمی ماژور می باشد. روش کار: در این مطالعه گذشته نگر از اطلاعات 296 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور که در طی سال های 1373 تا بهار سال1392 به کلینیک ظفر در شهر تهران مراجعه کرده بودند؛ استفاده شد. مقایسه مقادیر ملاک اطلاع آکاییکه بین مدل ها برای تعیین بهترین مدل، مبنا قرار گرفت. تجزیه و تحلیل این داده ها با استفاده از نرم افزارهای stata نسخه 12 و r نسخه 2-0-3 انجام شد. یافته ها: میانگین سن بیماران 11/29 سال با انحراف معیار 47/0 سال بود. از بیماران بررسی شده، 153 نفر(7/51%) زن بودند. میانگین زمان شفایافتگی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور در حدود 97/41 سال به دست آمد. کمترین مقدار ملاک آکاییکه 45/253 بود که برای مدل شفا یافته نا آمیخته لوگ - نرمال با تابع ربط لجیت به دست آمد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، مدل شفا یافته نا آمیخته لوگ- نرمال به عنوان بهترین مدل در بین مدل های شفایافته در تحلیل بقای بیماری تالاسمی ماژور انتخاب می شود. واژگان کلیدی: مدل های شفا یافته، تحلیل بقاء، تالاسمی ماژور