ایلات بختیاری در فصول مناسب سال از مراتع ییلاقی و قشلاقی بهره برداری می نمایند و منطقه کوهستانی شهرستان فریدونشهر در استان اصفهان به عنوان ییلاق تعدادی از طوایف این ایل مورد بهره برداری قرار می گیرد این عشایر کوچنده با فعالیت رمه داری خود به شکل سنتی و با استفاده از لوازم ساده و ابتدایی در زمینه تولیدات دامی نقش فزاینده ای درعرضه مواد غذایی در سطح استان ایفا می کنند. در این پژوهش سعی شده است با حضور پژوهشگر در محل تحقیق روشهای سنتی رمه داری و باورها و آداب و رسوم مخصوص به این ایل مورد بررسی قرار گرفته و زندگی نظام مند عشایری در کنار بافت روستایی شهرستان، مورد مطالعه قرار گیرد و در این تحقیق آنچه مشاهده شد بهره برداری بسیار مناسب عشایر از منابع دراختیار همراه با نظم و قاعده مخصوص به خود است، همچنین این عشایر در دامداری بسیار منظم تر از زندگی روستایی عمل می نمایند و بایک برنامه از قبل تعیین شده برای دام تمامی امورات مربوط به دام نظیر زایش ، چرا ، پشم چینی ، شیر دوشی و... را انجام می دهند و پژوهشگر با استفاده علم مردم شناسی و نظریات موجود با بهره گیری از روش ژرفانگر به مطالعه ئ تحلیل مردم شناختی نظام رمه داری در این شهرستان پرداخته و به طبقه بندی "پیدایش" "ابزار و فنون" "اقتصاد" و باورهای عشایر رمه دار و به دنبال آن تغییرات فرهنگی که دراین منطقه به مرور زمان صورت گرفته مطالعات خود را ارائه نموده است. در ایل بختیاری شبکه خویشاوندی همچنان سخت و محکم در میان طوایف برقرار است به عقیده مارگارت مید «جوامع بشری از مجموعه غذای بالقوه ای که در محیط اطرافشان فراهم می شود و از طریق امکانات فنی کهدر اختیارشان قرار میگیرد، برخی را که پاسخ گوی نیازشان باشند بر میگزینند» مردم ایل بختیاری نیاز اصلی ایشان را دام تامین می نماید و همواره به زبان و گویش لری تکلم دارند و هنوز تعداد زیادی از افرادایلیاتی ،شهر را ندیده اند واز ارتباط با آن هراس دارند و با زندگی شهری غریبه اند. واژگان کلیدی: رمه ، رمه داری ، بختیاری، ایل، ایلات، سیاه چادر.