یکی از مهم ترین مباحث سبک شناسی و نقد ادبی، بررسی صور خیال شاعران از جنبه های مختلف است. تشبیه - که از اصلی ترین ابزارهای صور خیال و از عناصر مهم تصویرگری است- از دیرباز در آثار ادبی، به ویژه در شعر، مطرح بوده و طیّ قرن ها تحت تأثیر عوامل گوناگون فرهنگی، اجتماعی، دیدگاه شاعران و غیره دستخوش تحوّل گردیده است. عطّار یکی از شعرای اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم است و مثنوی منطق الطّیر وی یکی از برجسته ترین آثار عرفانی در ادبیّات جهان است. در این پایان نامه تشبیهات و استعارات منطق الطّیر عطّار مورد نقد و بررسی قرارگرفته و سپس سعی شده با بررسی انواع وجه شبه ها، مشبّه ها و مشبّه ٌبه های پرکاربرد در مثنوی منطق الطّیر، نحوه ی تصویرسازی عطار به کمک تشبیه و استعاره ارزیابی گردد و ویژگی های تشبیه و نوآوری های او مشخص شود. سپس تشبیهات و استعارات هنری شاعر به صورت فرهنگ الفبایی تنظیم گردیده و با ذکر شواهد شعری ارائه شده است.